Recenzja filmu

Szklana pułapka 3 (1995)

Seria "Szklana pułapka" to chyba jedna z najbardziej rozpoznawanych serii na świecie. Jedna z najlepszych wśród kina akcji ostatnich dwóch dekad, która pomimo upływu czasu nie starzeje się i do której ciągle wracamy. Ostatnio twórcy skusili się na "odmłodzenie" i przypomnienie serii, produkując czwartą część "Die Hard", która pomimo sukcesu nie oddała tego, co wcześniejsze części, jak np. "Die Hard: With a Vengeance", która według mnie i zapewne wielu innych fanów jest ostatnią częścią oddającą niezapomniany klimat poprzedniczek i utrzymana w lekko humorystycznej konwencji.

...ten dzień nie różnił się niczym od poprzednich, John McClane, który "po kilku miesiącach sławy", stoczył się na samo dno,  znowu dopiero co dochodził do siebie, wstając z bólem głowy i jak to sam określał: "z całkiem przyjemnym kacem". Mieszkał sam, a po ostatniej kłótni z żoną, którą od tamtego czasu nie widział już prawie rok czasu, coraz częściej przebywał w barze, pijąc alkohol. Pewnie i ten dzień wyglądałby tak samo, gdyby nie pewien psychopata, który właśnie "wstał lewą nogą"...      

 Fabuła jak zwykle z pozoru dość oczywista i przejrzysta dla widza, w najmniej oczekiwanym momencie gmatwa się, a rozwiązanie całej intrygi dosłownie "wymyka nam się z rąk". Takie prowadzenie przez scenarzystów filmu jest bardzo charakterystyczne dla serii "Szklanej pułapki". Zawsze gdy mogłoby się nam wydawać, że znamy już zakończenie, nagle następował zwrot akcji i wszystko zaczynało się od początku. Nie ukrywam, że takie prowadzenie produkcji jest dla mnie rewelacyjnym rozwiązaniem, nie pozwala się nam nudzić i zapewnia ciekawą dwugodzinną rozrywkę.

Film jest prawdziwą "ucztą dla oka i rozumu". Stojące na wysokim poziomie efekty specjalne nieraz zaprą nam dech w piersiach, zaś zagadki wymyślane dla głównych bohaterów przez Simona, "trening szarych komórek". Tak to prawda, efekty specjalne dalej potrafią nas zachwycić pomimo upływu już prawie 20 lat. Pościgi po ulicach Nowego Jorku, wybuchy bomb zdalnie sterowanych przez Simona, czy strzelaniny to tylko niektóre z zaoferowanych przez twórców "rozrywek". Zwolenników bardziej "intelektualnych aspektów filmów", mówię tu o ludziach przykładających większą wagę do scenariusza niż samej akcji, "Szklana pułapka 3" również zadowoli. Świetnie skonstruowane dialogi stanowią jeden z najważniejszych elementów produkcji, a nie są tak jak w przypadku innych filmów akcji, tłem dla kolejnych pościgów czy strzelanin. Okraszone dużą dozą, czasami nawet czarnego humoru, a także spójne i logiczne dialogi okazują się niejednokrotnie ciekawsze niż sama akcja. Mogę Was zapewnić, że z niecierpliwością będziecie oczekiwać kolejnych dyskusji Johna McClane'a z Zeusem Carverem, które potrafią nieźle rozśmieszyć. Twórcy szczęśliwie nie stronili od użycia w filmie dość mocnego słownictwa, dzięki czemu jest bardziej realistyczny, a nie ugrzeczniony jak ostatnia część "Die Hard".

Mocną stroną filmu jest aktorstwo, zresztą po takiej obsadzie można się było tego spodziewać. W postać Johna McClane'a ponownie wcielił się Bruce Willis, którego chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Nasz bohater jak zwykle jest bardzo pewny siebie, nie traci rezonu nawet w najcięższych sytuacjach. Lecz tym razem nie działa sam, jego partnerem jest Zeus Carver, czarnoskóry sprzedawca, który, z czystego egoizmu, chcąc pomóc McClanowi, pakuje się razem z nim w niezłe kłopoty. Zeus jest postacią niezwykle charyzmatyczną, a to dzięki Samuelowi L. Jacksonowi, który jak zwykle popisał się nietuzinkowymi umiejętnościami aktorskimi. Duet Willis - Jackson wypada świetnie i nie wyobrażam sobie innych aktorów w ich rolach. Także Jeremy Irons jako Simon Peter Gruber, czyli nasz główny czarny charakter, spisał się bardzo dobrze.

Chyba nie muszę Was zachęcać do obejrzenia tego filmu. "Szklana pułapka 3" to gratka dla wszystkich kinomanów, którzy cenią dobre kino akcji na wysokim poziomie.