Recenzja wyd. DVD filmu

Kobieta na skraju dojrzałości (2011)

Trzydziestosiedmioletnia Mavis Gary jest rozwiedzioną autorką widmo powieści dla nastolatków (ang. "young adults"). Mieszka z miniaturowym pieskiem w aglomeracyjnym Minneapolis, gdzie prowadzi życie bezkompromisowego singla, pełne alkoholu, śmieciowego żarcia, oper mydlanych i jednorazowych przygód z facetami. W chwili, gdy otrzymuje wiadomość, że jej szkolna miłość, Buddy Slade, stała się świeżo upieczonym tatą, decyduje się na powrót w rodzinne strony w jednym tylko celu – odzyskania dawnej sympatii.

Co nią kieruje? Przeświadczenie, iż małżeństwo i rodzicielstwo są dla Buddy'ego pułapką, domowym więzieniem, z którego Mavis koniecznie i jako jedyna potrafi go wydostać. Wiele mówi o niej już podróż do niewielkiego Mercury w stanie Minnesota. Puszczany na okrągło fragment piosenki z czasów młodości sugeruje jej zapętlenie w nostalgii za dniami chwały, kiedy była najpopularniejszą dziewczyną w ogólniaku, królową balu, tą, za którą chłopcy oglądali się z "karpiem" na ustach, a twarze koleżanek wykrzywiał na jej widok grymas zazdrości. Mavis mentalnie pozostała w tamtych czasach. Swoje życie postrzega przez pryzmat twórczości – wierzy, że stara, "prawdziwa" miłość nie rdzewieje; że gdy tylko zjawi się w rodzinnej mieścinie, Buddy rzuci wszystko i wpadnie jej w ramiona. Ale on – w przeciwieństwie do Mavis – poukładał sobie życie. Ustabilizowany mąż żony-perkusistki, szczęśliwy tata córeczki – obrazu i podobieństwa ojca. Gary jeszcze raz usłyszy odtwarzaną w samochodzie piosenkę – śpiewaną mężowi przez żonę. Jej piosenkę.

Nerwowo skubiąc włosy i szukając pocieszenia w kieliszku, Mavis natrafia na szkolnego kolegę, Matta – lokalnego geeka, podobnie jak ona żyjącego przeszłością. Jednak ze zgoła innych przyczyn. W czasach, gdy ona zdobywała szczyty młodzieńczej popularności, on – niesłusznie posądzony o homoseksualizm i dotkliwie z tego powodu pobity – zmagał się z bólem czysto fizycznym, znacznie dotkliwszym niż wyimaginowany ból istnienia. Plotka, która dawno temu przez chwilę była dla Mavis dobrą zabawą, dla Matta stała się na lata wymuszonym sensem egzystencji. Lecz absolutnie nie przeszkadza jej to w wyżalaniu się mu i narzekaniu na ilość cierpienia, jakiego doświadczyła. I to bez cienia ironii. Niemniej Matt jako jedyny traktuje Mavis szczerze. Oferuje jej ramię do wypłakania i butelkę bimbru domowej roboty. Rozumie ją. Lubi ją. A przynajmniej się stara.

Ale Mavis jest jak "Ki" z filmu Leszka Dawida – nie daje się polubić. Nie lubią jej starzy znajomi, dawni sąsiedzi, nawet jej właśni rodzice. Ba! Sama siebie nie lubi, przez co tylko wzmaga rosnącą antypatię. Lubi ją za to Reitman. Do tego stopnia, że nie decyduje się spojrzeć na nią sceptycznie, krytycznie czy nawet z politowaniem, gdy psuje przyjęcie, na które zaprosiła ją żona Buddy'ego. Woli się wycofać, przeczekać wybuch desperacji, w milczeniu wysłuchać, jak pomstuje na swoją przeszłość, a faktycznie – i nieświadomie – na własną indolencję. I daje jej siłę na nowy start. Zgrzyt? Delikatny. Charakterystyczny.

Nie jestem pewien, czy polubiłem Mavis Gary – tę wyraziście nakreśloną przez Diablo Cody, niesympatyczną i niejednoznaczną prawie-czterdziestkę o naturze paplającego, żującego gumę i wzruszającego ramionami dziewczątka w koszulce z nadrukiem "Hello Kitty". Na pewno zauroczyłem się za to Charlize Theron, która wygrywa w cuglach spektakl zatytułowany "Kobieta na skraju dojrzałości". Ten film jest jak zadra tkwiąca na zgięciu wskazującego palca – chcesz go skierować na Mavis, ale dokuczliwe kłucie mimowolnie zagina go w twoją stronę. I zdaje się w tym tkwi jego męczące i nurtujące idee fixe.