Recenzja filmu

Kobieta w błękitnej wodzie (2006)

W latach 1999-2000 M. Night Shyamalan był prawdziwą gwiazdą. Jego "Szósty zmysł" okazał się jednym z największych przebojów roku, a wypowiadana przez Haleya Joela Osmenta kwestia "I see dead people" weszła do języka potocznego trafiając nie tylko do scenariusza "Strasznego filmu", ale również popularnej gry "Warcraft III", gdzie wpisanie kodu "Iseedeadpeople" umożliwia wyświetlenie na ekranie monitora całej mapy. Zrealizowany w 2000 roku "Niezniszczalny" mocno podzielił widzów. Aczkolwiek krytycy i fani komiksów wychwalali obraz za jego oryginalne potraktowanie tematu superbohatera, to spora część publiczności nie kryła swojego rozczarowania. Film nie powtórzył kasowego sukcesu najsłynniejszej produkcji Shyamalana, ale dawał nadzieję na to, że w przyszłości reżyser będzie nadał zaskakiwał nas oryginalnymi tematami. Niestety, kolejne lata nie były dla reżysera łaskawe. "Znakami" i "Osadą" Shyamalan udowadnił, że nawet jeśli ma pomysł na film to nie za bardzo wie jak go rozwinąć, a próba kończenia każdej z produkcji "zaskoczeniem" okazywała się niewypałem. Nic więc dziwnego, że szefowie Disneya bardzo szybko stracili sympatię, jaką wcześniej odczuwali do reżysera. Kiedy Shyamalan przedstawił im scenariusz "Kobiety w błękitnej wodzie" nie szczędzili mu słów krytyki, co sprawiło, że reżyser w awanturze pożegnał się z wytwórnią i zrealizował swój najnowszy film w konkurencyjnym Warner Bros. Niestety, z przykrością muszę stwierdzić, że nie były to najlepiej zainwestowane pieniądze w historii studia. Cleveland Heep (Giamatti) pędzi samotne i monotonne życie dozorcy apartamentowca. Kolejne dni upływają mu na wymianie przepalonych żarówek, reperacji zepsutych urządzeń i oczyszczaniu wody w przyblokowym basenie. Pewnej nocy w jego życiu pojawia się tajemnicza dziewczyna o imieniu Story (Howard). Młoda kobieta utrzymuje, że jest narfą - przybyłą z głębin istotą, której celem jest nawiązanie kontaktów z jednym z mieszkańców apartementowca. Spotkanie z nim ma stać się początkiem poważnych przemian w naszym święcie i odnowy ludzkości. Heep postanawia jej pomóc... Mająca swoje korzenie w opowiadanej przez Shyamalna dzieciom na dobranoc bajce fabuła "Kobiety w błękitnej wodzie" ma w sobie potencjał. Mimo fantastycznej otoczki film stara się poruszać rzeczy ważne przy jednoczesnym nagromadzeniu wątków komediowych oraz różnorodnej galerii ekscentrycznych bohaterów. Problem w tym, że nie potrafi przekonać do siebie widza. Historia opowiedziana przez Shyamalana razi naiwnością, a przesłanie jakie z niej płynie ociera się o banał. Sytuację ratują aktorzy, którzy robią co mogą by zatuszować niedoskonałości niedopracowanego scenariusza. Paul Giamatti doskonale sprawdza się w roli pana Heepa podobnie jak Bryce Dallas Howard bardzo dobrze wypada jako narfa. Wspierają ich między innymi Jeffrey Wright, Freddy Rodriguez i sam M. Night Shyamalan, który w "Kobiecie w błękitnej wodzie" nie ograniczył się do epizodycznej roli, ale wcielił się w jedną z kluczowych postaci. Mimo niezłej muzyki, jak zawsze niezawodnego Jamesa Newtona Howarda i atrakcyjnych zdjęć Christophera Doyle'a "Kobieta w błękitnej wodzie" pozostawia po sobie olbrzymie uczucie niedosytu. Po raz kolejny M. Night Shyamalan udowodnił, że zwiastuny promujące jego produkcje prezentują się znacznie lepiej od samych filmów.