Anders (Henrik Prip) jest ekshibicjonistą, ze względu na jego "odchylenie" zostawia go żona. Jego syn, Jonas (Sebastian Jessen), poza tym, że nim pogardza, jest męską prostytutką. Anna (Mille Lehfeldt) z kolei nie jest w stanie dojść do siebie po operacji raka piersi; ukojenia zaczyna poszukiwać w twardej pornografii. Jest także matka Anny, Ingeborg (Bodil Jørgensen), od niedawna wdowa, której zaczyna doskwierać samotność...
W przypadku obrazu Muncha-Falsa mamy do czynienia z przewrotną opowieścią wigilijną, która co rusz przełamuje konwencje, szokuje i zachwyca na przemian. Szokują nie tyle "dysfunkcje" bohaterów, ich dziwaczne dla przeciętnego widza upodobania seksualne. Duński reżyser zawarł w swoim debiucie ładunek emocjonalny bliski temu, jaki osiąga w swych dziełach Michael Haneke. Znajdziemy tu podobnie beznamiętny styl i skłonność do pastwienia się nad stworzonymi postaciami. Ekran zaludniają nieszczęśliwe, samotne, zagubione kreatury. Kreatury owe nie zostały jednak pozbawione ludzkiego czynnika, a im dłużej się im przyglądamy, tym więcej sympatii w nas budzą. Te smutne potwory okazują się bowiem równie (a nawet bardziej) spragnione miłości, jak bohaterowie nieszczęsnych komedii romantycznych. Twórca "Nie ma tego złego" korzysta z okrutnej ironii jako najbardziej dobitnego ze środków wyrazu, ale niesie też pokrzepienie.
Idealne wyważenie, sposób na znalezienie "środka ciężkości" to klucz do sukcesu. Klucz, który w przypadku "Smukke mennesker" udało się znaleźć. Bo jeśli tragikomedia, to tylko taka, która w pełni spełnia założenia obu zawartych w tym terminie konwencji. Są w tym obrazie sceny autentycznie bolesne (wątek "dobroczyńców" Jonasa to tylko jeden z przykładów), momenty, które "dają po głowie". Pełne katharsis nie byłoby jednak możliwe bez odrobiny ciepła i nadziei, nawet jeśli one również ujęte zostały w ironiczny cudzysłów.
Po raz kolejny skandynawskie kino imponuje również poziomem aktorstwa - każde z czworga odtwórców głównych ról wypada w swej "skórze" w pełni naturalnie, każda z interpretacji zaskakuje dojrzałością i w pełni zasługuje na uznanie. Nie są to jedynie czcze słowa "lizusostwa", ten stopień profesjonalizmu zawsze zasługiwał w moich oczach na najwyższe laury.
Podobnie laury winien zbierać za swą pracę reżyser i jego dzieło, niesłusznie pominięci przez najważniejsze gremia festiwalowe. Nie wątpię jednak, że Mikkel Munch-Fals jeszcze nie raz pokaże, na co go stać i zachwyci swoim "pokręconym" moralizatorstwem.
W przypadku obrazu Muncha-Falsa mamy do czynienia z przewrotną opowieścią wigilijną, która co rusz przełamuje konwencje, szokuje i zachwyca na przemian. Szokują nie tyle "dysfunkcje" bohaterów, ich dziwaczne dla przeciętnego widza upodobania seksualne. Duński reżyser zawarł w swoim debiucie ładunek emocjonalny bliski temu, jaki osiąga w swych dziełach Michael Haneke. Znajdziemy tu podobnie beznamiętny styl i skłonność do pastwienia się nad stworzonymi postaciami. Ekran zaludniają nieszczęśliwe, samotne, zagubione kreatury. Kreatury owe nie zostały jednak pozbawione ludzkiego czynnika, a im dłużej się im przyglądamy, tym więcej sympatii w nas budzą. Te smutne potwory okazują się bowiem równie (a nawet bardziej) spragnione miłości, jak bohaterowie nieszczęsnych komedii romantycznych. Twórca "Nie ma tego złego" korzysta z okrutnej ironii jako najbardziej dobitnego ze środków wyrazu, ale niesie też pokrzepienie.
Idealne wyważenie, sposób na znalezienie "środka ciężkości" to klucz do sukcesu. Klucz, który w przypadku "Smukke mennesker" udało się znaleźć. Bo jeśli tragikomedia, to tylko taka, która w pełni spełnia założenia obu zawartych w tym terminie konwencji. Są w tym obrazie sceny autentycznie bolesne (wątek "dobroczyńców" Jonasa to tylko jeden z przykładów), momenty, które "dają po głowie". Pełne katharsis nie byłoby jednak możliwe bez odrobiny ciepła i nadziei, nawet jeśli one również ujęte zostały w ironiczny cudzysłów.
Po raz kolejny skandynawskie kino imponuje również poziomem aktorstwa - każde z czworga odtwórców głównych ról wypada w swej "skórze" w pełni naturalnie, każda z interpretacji zaskakuje dojrzałością i w pełni zasługuje na uznanie. Nie są to jedynie czcze słowa "lizusostwa", ten stopień profesjonalizmu zawsze zasługiwał w moich oczach na najwyższe laury.
Podobnie laury winien zbierać za swą pracę reżyser i jego dzieło, niesłusznie pominięci przez najważniejsze gremia festiwalowe. Nie wątpię jednak, że Mikkel Munch-Fals jeszcze nie raz pokaże, na co go stać i zachwyci swoim "pokręconym" moralizatorstwem.
Moja ocena:
9
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Nie ma tego złego (2010)
Opowieść wigilijna z twistemChłopak, który stacza się po równi pochyłej egzystencji dziwki. Kobieta odrzucająca swe ciało za to, że... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
