Hiszpański "Artysta"? Plakaty, trudno tego nie zauważyć, mają pewne cechy wspólne, w opisach filmu co i rusz pojawia się jakże (oklepana?) fraza "hołd dla niemego kina", nawet wcielająca się w postać złej macochy Maribel Verdú fizycznie do złudzenia przypomina Berenice Bejo, a i u torreadora Antonio Villalty przy większym wysiłku dostrzeżemy cechy Jeana Dujardina. Ale "Śnieżka" to film inny. I od "Artysty" dużo lepszy.
Matka tytułowej bohaterki tańczyła flamenco, ojciec był słynnym torreadorem – trudno sobie wyobrazić bardziej hiszpańską wersję znanej wszystkim baśni, zwłaszcza gdy na ekranie zobaczymy (co prawda sześciu, ale kto by się przejmował) dzielnie walczące z bykami krasnoludki karzełki, które nadadzą Carmen (!) imię Śnieżka i włączą ją do swojej uroczej kompanii. Film jest niemy, na pierwszy plan wysuwa się więc muzyka stwarzająca (jakżeby inaczej) niepowtarzalny klimat i doskonale oddająca to, co się dzieje na ekranie. Uczta dla oka i ucha – kto sobie ceni wrażenia estetyczne, "Śnieżkę" zobaczyć musi.
Film jest oryginalny mimo historii dość często ostatnio w kinie wykorzystywanej. Nie jest zbyt ckliwy i cukierkowy – Śnieżka w hiszpańskim wydaniu pokazuje pazur i wymyka się wszelkim schematom. Pablo Berger pokazuje, że wplatając do obrazu znane motywy, nie trzeba być nudnym, można zaskakiwać. I zachwycać. Reżyser gra na nosie twierdzącym, że wszystko już było i tworzy niepowtarzalny niemy film. Dobrze jest widzieć, że aktorzy doskonale bawią się, grając swoje postaci. Hiszpańska Śnieżka na wszystkie zdobyte nagrody według mnie zasłużyła. Dlatego póki film grają w kinach (nie tylko studyjnych), idźcie. Zainteresowanie jest jak na razie wyjątkowo małe. Może najwyższy czas, by polska publiczność pokazała, że popularność dzieła nie zawsze musi być u nas odwrotnie proporcjonalna do poziomu, jaki reprezentuje? Niech Was nie zraża to, że "Śnieżka" jest czarno-biała (możliwe, że podobnie jak mnie, przypomną Wam to jeszcze w kasie kina) i że może filmy nieme się już Wam przejadły – ten jest naprawdę wyjątkowy.
Hołd dla niemego kina? "Artysta" do X muzy wyraźnie nawiązywał – główną postacią był aktor, mieliśmy u Michela Hazanaviciusa temat przejścia z dzieł bez słów do tych dźwiękowych. "Śnieżka" jest po prostu świetnym filmem. Nie musi aż tak dosłownie (obrazowo?) pokazywać, że ma być pomnikiem kina z początku XX wieku. I za to również, ale także po prostu za dostarczenie wspaniałej rozrywki, za to że bawi i wzrusza, właśnie jej należy się hołd.
Matka tytułowej bohaterki tańczyła flamenco, ojciec był słynnym torreadorem – trudno sobie wyobrazić bardziej hiszpańską wersję znanej wszystkim baśni, zwłaszcza gdy na ekranie zobaczymy (co prawda sześciu, ale kto by się przejmował) dzielnie walczące z bykami krasnoludki karzełki, które nadadzą Carmen (!) imię Śnieżka i włączą ją do swojej uroczej kompanii. Film jest niemy, na pierwszy plan wysuwa się więc muzyka stwarzająca (jakżeby inaczej) niepowtarzalny klimat i doskonale oddająca to, co się dzieje na ekranie. Uczta dla oka i ucha – kto sobie ceni wrażenia estetyczne, "Śnieżkę" zobaczyć musi.
Film jest oryginalny mimo historii dość często ostatnio w kinie wykorzystywanej. Nie jest zbyt ckliwy i cukierkowy – Śnieżka w hiszpańskim wydaniu pokazuje pazur i wymyka się wszelkim schematom. Pablo Berger pokazuje, że wplatając do obrazu znane motywy, nie trzeba być nudnym, można zaskakiwać. I zachwycać. Reżyser gra na nosie twierdzącym, że wszystko już było i tworzy niepowtarzalny niemy film. Dobrze jest widzieć, że aktorzy doskonale bawią się, grając swoje postaci. Hiszpańska Śnieżka na wszystkie zdobyte nagrody według mnie zasłużyła. Dlatego póki film grają w kinach (nie tylko studyjnych), idźcie. Zainteresowanie jest jak na razie wyjątkowo małe. Może najwyższy czas, by polska publiczność pokazała, że popularność dzieła nie zawsze musi być u nas odwrotnie proporcjonalna do poziomu, jaki reprezentuje? Niech Was nie zraża to, że "Śnieżka" jest czarno-biała (możliwe, że podobnie jak mnie, przypomną Wam to jeszcze w kasie kina) i że może filmy nieme się już Wam przejadły – ten jest naprawdę wyjątkowy.
Hołd dla niemego kina? "Artysta" do X muzy wyraźnie nawiązywał – główną postacią był aktor, mieliśmy u Michela Hazanaviciusa temat przejścia z dzieł bez słów do tych dźwiękowych. "Śnieżka" jest po prostu świetnym filmem. Nie musi aż tak dosłownie (obrazowo?) pokazywać, że ma być pomnikiem kina z początku XX wieku. I za to również, ale także po prostu za dostarczenie wspaniałej rozrywki, za to że bawi i wzrusza, właśnie jej należy się hołd.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Śnieżka (2012)
Niemy zachwytNie ma żadnych wątpliwości, że Królewna Śnieżka ma wśród filmowców branie. Kilka kinowych obrazów, a... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
