"Karuzela" to dramat rozpisany na cztery głosy indywidualistów z silnymi charakterami, którzy wkraczają w dorosłość i zaczynają wieść wspólne życie. Napięte relacje i powierzchowny kontakt sprawiają, że przyjaciele są tykającą bombą, która w momencie wybuchu ujawni sieć kłamstw i tajemnic. Robert Wichrowski podejmuje temat odpowiedzialności, przyjaźni oraz odwagi przy pomocy losów Piotra (Mateusz Janicki), Rafała (Mikołaj Roznerski), Magdy (Karolina Kominek) oraz Natalii (Maria Pawłowska).
Reżyser zbudował świat oparty na schematach i stereotypach, a rozegranie wydarzeń pomiędzy czworgiem bohaterów nie przynosi zaskakujących rozwiązań. Mimo to "Karuzela" zasługuje na uwagę, a jej największy potencjał to młoda i dynamiczna obsada, która dzięki sprawnemu oku operatora Adama Bajerskiego nadaje charakterystyczny rys każdej postaci, nie stroniąc od wątpliwości i rozterek. Operator wprowadza nas w emocjonalną huśtawkę. Przedstawia tętniący życiem Berlin, przyziemną Warszawę i groźny Afganistan, które odzwierciedlają zagubienie i rozedrganie bohaterów.
Punktem wyjścia opowieści jest miłosny trójkąt pomiędzy Piotrem, Rafałem i Magdą. Mężczyźni traktują się jak bracia, a uczucie do tej samej dziewczyny determinuje ich działania. "Karuzela" to spojrzenie męskim okiem na przyjaźń, która jest ważniejsza niż szczęście osobiste, daje przestrzeń dla walki o honor i odwagę. Bohaterowie toną w kłamstwie, podejmowane przez nich działania dają powierzchowne rozwiązywania problemów oraz ucieczkę od bólu zranienia i odrzucenia. Postacie z obrazu Wichrowskiego są tchórzami, którzy brak satysfakcji z życia uczuciowego zastępują wojenną adrenaliną, ryzykownymi decyzjami oraz emocjonalną stagnacją.
Kobiety w filmie Roberta Wichrowskiego, przedstawione stereotypowo, stanowią dodatek do męskiego świata i biernie towarzyszą ich poczynaniom, podporządkowując się ich woli. Razić może wiecznie smutna i cierpiąca Magda, która wypełnia życiowy plan Piotra, wpędza się w poczucie winy i ma pretensje o zmarnowane szanse. Jedynie Natalia zdaje się być poza tajemnicami, a jej uczucia są szczere, przez co niesie w sobie dziecięcą naiwność i beztroskę.
Bohaterowie filmu kręcą się niczym na tytułowej karuzeli, która nieustannie przyspiesza i zwalnia, przyprawia o zawrót głowy i daje chwile błogiej przyjemności. W karuzeli życia zmieniają się tylko pasażerowie, którzy wkraczają w dorosłość, żyją i umierają.
Film autora "Francuskiego numeru", pomimo swego stereotypowego spojrzenia na role społeczne i przewidywalne postępowanie bohaterów, stawia ciekawe pytanie o to, czym jest odpowiedzialność za siebie i drugiego człowieka. Zastanawia się, jak bardzo można poświęcić się dla szczęścia bliskiej osoby, odsuwając na bok swoje własne pragnienia.
Reżyser zbudował świat oparty na schematach i stereotypach, a rozegranie wydarzeń pomiędzy czworgiem bohaterów nie przynosi zaskakujących rozwiązań. Mimo to "Karuzela" zasługuje na uwagę, a jej największy potencjał to młoda i dynamiczna obsada, która dzięki sprawnemu oku operatora Adama Bajerskiego nadaje charakterystyczny rys każdej postaci, nie stroniąc od wątpliwości i rozterek. Operator wprowadza nas w emocjonalną huśtawkę. Przedstawia tętniący życiem Berlin, przyziemną Warszawę i groźny Afganistan, które odzwierciedlają zagubienie i rozedrganie bohaterów.
Punktem wyjścia opowieści jest miłosny trójkąt pomiędzy Piotrem, Rafałem i Magdą. Mężczyźni traktują się jak bracia, a uczucie do tej samej dziewczyny determinuje ich działania. "Karuzela" to spojrzenie męskim okiem na przyjaźń, która jest ważniejsza niż szczęście osobiste, daje przestrzeń dla walki o honor i odwagę. Bohaterowie toną w kłamstwie, podejmowane przez nich działania dają powierzchowne rozwiązywania problemów oraz ucieczkę od bólu zranienia i odrzucenia. Postacie z obrazu Wichrowskiego są tchórzami, którzy brak satysfakcji z życia uczuciowego zastępują wojenną adrenaliną, ryzykownymi decyzjami oraz emocjonalną stagnacją.
Kobiety w filmie Roberta Wichrowskiego, przedstawione stereotypowo, stanowią dodatek do męskiego świata i biernie towarzyszą ich poczynaniom, podporządkowując się ich woli. Razić może wiecznie smutna i cierpiąca Magda, która wypełnia życiowy plan Piotra, wpędza się w poczucie winy i ma pretensje o zmarnowane szanse. Jedynie Natalia zdaje się być poza tajemnicami, a jej uczucia są szczere, przez co niesie w sobie dziecięcą naiwność i beztroskę.
Bohaterowie filmu kręcą się niczym na tytułowej karuzeli, która nieustannie przyspiesza i zwalnia, przyprawia o zawrót głowy i daje chwile błogiej przyjemności. W karuzeli życia zmieniają się tylko pasażerowie, którzy wkraczają w dorosłość, żyją i umierają.
Film autora "Francuskiego numeru", pomimo swego stereotypowego spojrzenia na role społeczne i przewidywalne postępowanie bohaterów, stawia ciekawe pytanie o to, czym jest odpowiedzialność za siebie i drugiego człowieka. Zastanawia się, jak bardzo można poświęcić się dla szczęścia bliskiej osoby, odsuwając na bok swoje własne pragnienia.
Moja ocena:
3
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Karuzela (2014)
Dobrym byćCzym jest wolność wyboru? Czy naprawdę jesteśmy kowalami własnego losu? Oto pytania, z którymi spróbował... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
