Josseliani, jakiego znamy i lubimy. Bez fajerwerków, głaskania widza, opowiada małą historię o ważnych rzeczach. Mały – wielki film, pochwała radości życia gnieżdżących się w drobnych gestach i przyjemnościach, tych niedostrzeganych na co dzień luksusach. Jeżeli zachwycił was "W poniedziałek rano", to wiecie, czego się spodziewać. Josseliani od lat kręci ten sam film, kameralne portrety małych społeczności, ciepłe opowieści o zwykłym życiu i jego sprawach. W najnowszym filmie Josseliani opowiada o pewnym ministrze, dla którego władza jest głównie sposobem miłego spędzania czasu oraz uwodzenia kobiet. Jak to jednak w przypadku urzędników bywa, ich kadencja się kończy (zazwyczaj przed czasem) i pewnego dnia Vincent ląduje na bruku. Nie martwi go to jednak tak, jak można by oczekiwać, niespodziewane odwołanie staje się bowiem początkiem podróży do raju młodości. Bohater wraca do rodzinnej willi, spotyka dawno niewidzianych przyjaciół, je, pije, cieszy się życiem, do czego - jak się okazuje - ministerialne stanowisko nie jest konieczne. W "Ogrodach jesieni" fabuła jest raczej wątła, reżyser jak zwykle skupia się na celebracji tego, co małe i jednocześnie intensywne. Chce, byśmy razem z nim porzucili zgiełk naszego życia i udali się do świata zaludnionego przez surrealistyczne postaci, indywidualistów, popaprańców, którzy tak naprawdę są z nas wszystkich najnormalniejsi. Świat istnieje tak, jak go postrzegam, świat to mój pokój, dzielnica, kawiarnia, w której piję rano kawę. Świat to moi znajomi, reszta nie istnieje. Mało kto tka w tej chwili w kinie swoje intymne historie z takim wdziękiem.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
