Recenzja filmu
Wojna światów Sidneya Lumeta
Raz na jakiś czas w Hollywood powstaje film, który obnaża niektóre działania w Fabryce Snów i ukazuje ją z ciemnej strony. Powstały w 1976 roku film "Sieć" nie tylko swą tematyką sięga dalej, ale dziś, ponad 40 lat od premiery, wciąż jest aktualny.
Dzieło Sidneya Lumeta otwiera scena rozmowy dwóch dziennikarzy stacji UBS. Jak dowiadujemy się od narratora, jeden z nich to Howard Beale (Peter Finch), któremu właśnie zostało złożone wypowiedzenie z powodu słabych wyników oglądalności jego programu. Mający być dla niego pożegnaniem program, przeradza się w zapowiedzenie popełnienia samobójstwa. Gdy program drastycznie zyskuje na oglądalności, drastycznie dzieli pracowników UBS. Młoda dyrektor ramówki, Diane Christiansen (Faye Dunaway), chce uczynić postać Beale’a gwiazdą podupadającej telewizji, czego przeciwnikiem jest jego przyjaciel Max Schumacher (William Holden). Ich rozmowy z na nic się jednak zdają i przy okazji najbliższej transmisji programu, Beale pojawia się w pracy. Oglądalność sięga apogeum, gdy dziennikarz po swoim monologu i gorzkich słowach w stronę telewizji, perswaduje do swych widzów, aby otworzyli okno i wykrzyczeli "Jestem wściekły jak diabli i nie wytrzymam tego dłużej!". Oglądający wszystko w swoim domu, Max po chwili słyszy coraz więcej osób z sąsiednich bloków wypowiadających tę kwestię, a Diane jest już pewna, iż pozostawienie w stacji Howarda było strzałem w dziesiątkę. Od tego czasu ambitna dziennikarka nie cofnie się przed niczym, co związane z osobą obłąkanego dziennikarza.
Przerysowana konwencja, jaką obrali sobie twórcy tego filmu, sprawdza się idealnie głównie ze względu na kapitalny scenariusz autorstwa Paddy'ego Chayefsky'ego. Pisarz skryptu stopniuje tu wręcz idealnie emocje, które niesie ze sobą ten film i upuszcza je w punkcie kulminacyjnym dzieła. Zresztą za tę pracę, Chayefsky, bardzo zasłużenie otrzymał trzecią nagrodę Akademii Filmowej. Jego kwestie znakomicie odgrywane są przez aktorów, zwłaszcza Faye Dunaway, która po nominacjach w kultowych "Bonnie i Clyde" (1967) oraz "Chinatown" (1974), doczekała się w końcu w pełni zasłużonej statuetki Oscara oraz Petera Fincha, który Oscara, jak i BAFTĘ otrzymał kosztem Roberta De Niro w "Taksówkarzu". Za drugoplanową rolę wyróżniono Beatrice Straight, co ciężko jest zdroworozsądkowo uargumentować, gdyż aktorka gra tu wręcz epizodycznie, a w tamtym roku były w tej kategorii występy ciekawsze.
Abstrahując od samej treści filmu, "Sieć" sprawdza się pod względem formy. W końcu do filmu podchodził wielki twórca dramatu społecznego Sidney Lumet, który za sobą miał takie filmy jak "Dwunastu gniewnych ludzi" (1957), "Zmierzch długiego dnia" (1962), czy "Pieskie popołudnie" (1975), a role aktorskie odgrywali zdolni i ambitni aktorzy (Dunaway, Duvall) i wielka gwiazda (Holden). Na kolejną wzmiankę zasługuje Peter Finch, który niestety zmarł kilka miesięcy po premierze filmu i wszystkie nagrody dedykowano mu pośmiertnie. Jego postać Howarda Beale’a to jedna z największych w historii kina amerykańskiego. Kreowany przezeń dziennikarz jest skrajnym histerykiem, nie dziw więc, iż propozycję zagrania go odrzucił Henry Fonda, ówczesny dżentelmen Hollywoodu nr 1.
Film "Sieć" jest jednym z najważniejszych filmów w historii oraz jednym z najlepszych powstałych w 1976 roku. Podejmowany przez niego temat, aktualny będzie tak długo jak istniały będą mass media, a wybitne aktorstwo podziwiane będzie przez każdego, kto obejrzy ten film. Zabierając się do tego dzieła, trzeba jednak mieć na uwadze, że jego głównym atutem są dialogi, a film sprawia wrażenie "suchego". Dla ludzi szukających filmowych wrażeń na podstawie akcji scenariuszowych, to pozycja obowiązkowa.
Dzieło Sidneya Lumeta otwiera scena rozmowy dwóch dziennikarzy stacji UBS. Jak dowiadujemy się od narratora, jeden z nich to Howard Beale (Peter Finch), któremu właśnie zostało złożone wypowiedzenie z powodu słabych wyników oglądalności jego programu. Mający być dla niego pożegnaniem program, przeradza się w zapowiedzenie popełnienia samobójstwa. Gdy program drastycznie zyskuje na oglądalności, drastycznie dzieli pracowników UBS. Młoda dyrektor ramówki, Diane Christiansen (Faye Dunaway), chce uczynić postać Beale’a gwiazdą podupadającej telewizji, czego przeciwnikiem jest jego przyjaciel Max Schumacher (William Holden). Ich rozmowy z na nic się jednak zdają i przy okazji najbliższej transmisji programu, Beale pojawia się w pracy. Oglądalność sięga apogeum, gdy dziennikarz po swoim monologu i gorzkich słowach w stronę telewizji, perswaduje do swych widzów, aby otworzyli okno i wykrzyczeli "Jestem wściekły jak diabli i nie wytrzymam tego dłużej!". Oglądający wszystko w swoim domu, Max po chwili słyszy coraz więcej osób z sąsiednich bloków wypowiadających tę kwestię, a Diane jest już pewna, iż pozostawienie w stacji Howarda było strzałem w dziesiątkę. Od tego czasu ambitna dziennikarka nie cofnie się przed niczym, co związane z osobą obłąkanego dziennikarza.
Przerysowana konwencja, jaką obrali sobie twórcy tego filmu, sprawdza się idealnie głównie ze względu na kapitalny scenariusz autorstwa Paddy'ego Chayefsky'ego. Pisarz skryptu stopniuje tu wręcz idealnie emocje, które niesie ze sobą ten film i upuszcza je w punkcie kulminacyjnym dzieła. Zresztą za tę pracę, Chayefsky, bardzo zasłużenie otrzymał trzecią nagrodę Akademii Filmowej. Jego kwestie znakomicie odgrywane są przez aktorów, zwłaszcza Faye Dunaway, która po nominacjach w kultowych "Bonnie i Clyde" (1967) oraz "Chinatown" (1974), doczekała się w końcu w pełni zasłużonej statuetki Oscara oraz Petera Fincha, który Oscara, jak i BAFTĘ otrzymał kosztem Roberta De Niro w "Taksówkarzu". Za drugoplanową rolę wyróżniono Beatrice Straight, co ciężko jest zdroworozsądkowo uargumentować, gdyż aktorka gra tu wręcz epizodycznie, a w tamtym roku były w tej kategorii występy ciekawsze.
Abstrahując od samej treści filmu, "Sieć" sprawdza się pod względem formy. W końcu do filmu podchodził wielki twórca dramatu społecznego Sidney Lumet, który za sobą miał takie filmy jak "Dwunastu gniewnych ludzi" (1957), "Zmierzch długiego dnia" (1962), czy "Pieskie popołudnie" (1975), a role aktorskie odgrywali zdolni i ambitni aktorzy (Dunaway, Duvall) i wielka gwiazda (Holden). Na kolejną wzmiankę zasługuje Peter Finch, który niestety zmarł kilka miesięcy po premierze filmu i wszystkie nagrody dedykowano mu pośmiertnie. Jego postać Howarda Beale’a to jedna z największych w historii kina amerykańskiego. Kreowany przezeń dziennikarz jest skrajnym histerykiem, nie dziw więc, iż propozycję zagrania go odrzucił Henry Fonda, ówczesny dżentelmen Hollywoodu nr 1.
Film "Sieć" jest jednym z najważniejszych filmów w historii oraz jednym z najlepszych powstałych w 1976 roku. Podejmowany przez niego temat, aktualny będzie tak długo jak istniały będą mass media, a wybitne aktorstwo podziwiane będzie przez każdego, kto obejrzy ten film. Zabierając się do tego dzieła, trzeba jednak mieć na uwadze, że jego głównym atutem są dialogi, a film sprawia wrażenie "suchego". Dla ludzi szukających filmowych wrażeń na podstawie akcji scenariuszowych, to pozycja obowiązkowa.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
