Recenzja wyd. DVD filmu

Polowanie (2012)

Widz, stawiając pierwsze kroki w tej duńskiej sielance obyczajowej, czuje się swojsko przywitany. Przenosi się z przenikniętej anonimowością i wyścigiem szczurów metropolii do urokliwego świata szczerych więzi międzyludzkich, gdzie szanuje się wiekopomną tradycję, nie odrzucając przy tym dobrodziejstw nowoczesnej cywilizacji. Bohaterowie cenią sobie duszną atmosferę wspólnej biesiady przy samodzielnie upolowanych przysmakach i przyśpiewkach, akceptując jednocześnie rozwiedzionego mężczyznę w roli przedszkolanki bez zastrzeżeń i społecznego dystansu. Cały potiomkinowski pomnik mitycznej krainy, gdzie nowoczesność zbiega się z tradycją w harmonijnych proporcjach rujnuje jeden fałszywy ruch. Pochopnie rzucone oskarżenie kalibru najwyższej rangi.


Główny bohater, Lukas (Mads Mikkelsen), z prawdziwą pasją i optymizmem oddający się swojej pracy, opiece nad dziećmi, zostaje posądzony o pedofilię przez Klarę, córkę swojego oddanego przyjaciela.

Dziecko w duńskiej opowieści traci swoją niewinność, będąc katalizatorem ciągu okrutnych zdarzeń. Nie mamy tu jednak do czynienia ze złem w czystej postaci, motywy działania kilkuletniej Klary są systematycznie usprawiedliwiane. Niedostatek rodzicielskiej uwagi i nachalna obecność w jej życiu odkrywającego swą seksualność brata mała dziewczynka rekompensuje, nawiązując relację z opiekunem z przedszkola. Lukas odprowadza dziewczynkę do szkoły, kiedy rodzice się kłócą, on jest towarzyszem jej zabaw i wiernym słuchaczem. Choć stara się jedynie załatać wychowawcze luki rodziców, Klara interpretuje to inaczej. Lukas staje się obiektem jej uwielbienia, niestety nieodwzajemnionego. Niepozorna istotka, o anielskiej urodzie, najpierw rozkręca lawinę plotek o zdeprawowanych skłonnościach opiekuna, by wraz z rozwojem wydarzeń wycofać się z swojej wersji prawdy. Niestety, jej próby wycofania oskarżenia są z uporem lekceważone przez dorosłych.


Lukas to bohater tragiczny, tłumaczenia czynią go winnym w oczach innych, ich brak świadczy o tym jeszcze donośniej. Nie ma w nim samym woli walki o własne dobre imię, trwa w przekonaniu, że racjonalność weźmie górę nad szalejącymi emocjami, a prawda obroni się sama. Z odsieczą i wsparciem w momencie kryzysu przychodzi mu jedynie krewny i syn. Nastoletni Markus (Lasse Fogelstrøm) buntuje się przeciw niesprawiedliwemu ostracyzmowi społeczności wobec ojca i jako jedyny ma odwagę zarzucić Klarze kłamstwo prosto w twarz.

Przerażający obraz w swej wymowie społecznej, bowiem gorzko prezentuje, co nas może spotkać w hermetycznej wspólnocie, za którymi niekiedy rzewnie tęsknimy. Urzeka za to na płaszczyźnie wizualnej (vide: sceny polowań) i ujmuje tych, którzy lubią psychologiczny kalejdoskop.


Oglądając "Polowanie", może nam się wydawać, że reżyser strzelił sobie w piętę, rozkładając przed nami wszystkie karty. Oddając hołd bezstronnej prawdzie, pokazuje nam racje obu stron. Gra z widzem nie polega tu na zaskakiwaniu czy stopniowym ujawnianiu ukrytych faktów, lecz wciągnięciu go na karuzelę uczuć. Podczas pierwszej przejażdżki czujemy się bezpiecznie wprowadzeni w świat skandynawskiej prowincji, gdzie ludzie dają się lubić. Wraz z otwarciem puszki Pandory w postaci rzucenia podejrzenia o pedofilię karuzela nabiera prędkości, a my nie możemy się zdecydować, czy bardziej potępiamy pełne nienawiści czyny oprawców czy współczujemy ofierze. Emocjonalny rollercoaster nie zwalnia pomimo flegmatycznego rozgrywania scen przez głównego bohatera. Gdy nagle reżyser naciska hamulec i przywraca społeczność do stanu pierwotnej, utraconej szczęśliwości, czujemy się nieswojo. Czy po ostentacyjnym zdeptaniu niewinnego człowieka, notabene przyjaciela i sąsiada, pozbawieniu go prawa do egzystencji da się bez szwanku przywrócić dawną zażyłość? By poznać odpowiedź na to pytanie, musimy dotrwać do ostatniej sceny.