Recenzja filmu

Arbiter uwagi (2014)

W pesymistycznym duchu beznadziei i nieustannym braku perspektyw czy szans na poprawę zostaje utrzymany obraz Jakuba Polakowskiego. Młode kino prezentuje nam przytłaczający obraz rzeczywistości z niezdarnymi i smutnymi bohaterami zamkniętymi w sytuacjach bez wyjścia. "Arbiter uwagi" nie odbiega od tego trendu, który coraz wyraźniej rysuje się w polskim kinie, opowiadając o zagubieniu, samotności i depresji młodego człowieka.

Rafał (godny uwagi Piotr Żurawski) jest na przegranej pozycji, z długami i nieciekawą przeszłością, na której cieniem kładzie się uzależnienie od hazardu i bukmacherstwa. Odnajduje jednak siłę, aby walczyć ze swoimi demonami, samodzielnie zgłasza się na odwyk, a po zakończeniu terapii pragnie zamknąć stare sprawy i rozpocząć nowe życie. W ten sposób chłopak przekonuje się, że niepochlebna opinia i notoryczne kłamanie nie zjednuje mu ludzi, przez co nie otrzymuje należytego wsparcia. Odtrąca go nawet rodzina, brat wszędzie węszy podstęp, a prawdopodobny spadek po babci chce zgarnąć w całości tylko i wyłącznie dla siebie.


Piotr Żurawski staje się na tyle wyraźny w tej przygnębiającej fabule, że jako jedyny przyciąga uwagę. Jego bohater snuje się bez przekonania, ale może być everymanem, któremu nieustannie rzucane są kłody pod nogi. Jego celem jest rozpoczęcie życia zgodnego z zasadami i prawem, ale wciąż przekonuje się o tym, że pieniądze są najważniejsze, a ludzie interesowni i egoistyczni.

Choć "Arbiter uwagi" stara się poruszać tematy egzystencjalne i moralne, to jednak brakuje mu wyrazistości i odwagi w formie. Bohater zatacza błędne koło, udowadniając, że to środowisko i otoczenie zamknęło go w schematycznej roli, z której nie potrafi się uwolnić. Wola walki ustępuje prostym i łatwym zachowaniom przynoszącym wymierne korzyści. Polakowski za swoim bohaterem skonstruował poprawną opowieść, która nie przekracza żadnych granic, nie dając pola do dyskusji.