Recenzja filmu

Powrót do Garden State (2004)

Wymyślił, napisał i nawet udało mu się to sprzedać! Potem wybrał sobie obsadę, np. taką Natalie Portman, bo to przecież powszechnie uwielbiana dziewczyna. Zebrał też kilku kumpli, przyjaciół, czy idoli w postaci Iana Holma. Wyreżyserował wszystko i wypuścił. A co my możemy powiedzieć o produkcie końcowym Zacha-zrób to sam-Braffa? Śmiało stwierdzamy, iż na pierwszy rzut oka jest to historia wręcz banalna. Tak tendencyjna, że aż głowa boli. Jeden fałszywy ruch, a mogłaby się stać jedną z milionów tysięcy maślanych komedii romantycznych, którymi rok w rok raczy nas Fabryka Snów (tylko czyich?). Jednak nie stało się tak. Dlaczego? Bowiem, twórcy opowiadają swoją historię z dowcipem (ale nie takim głupkowatym), dystansem i przymrużeniem oka. To wszystko sprawia, że z prostej fabuły wyłania się produkcja wyjątkowa, a już zupełnie niezwykła, jak na warunki amerykańskie. Braff stworzył film ludzki o kompletnie pokręconych ludziach, ale do głębi normalnych, takich jak ja, ty (tak, ty!), albo ona, bo przecież tacy jesteśmy, taka jest rzeczywistość - nienormalna. Trochę przypomina mi to "Dróżnika". Te dwa filmy wpisują się w nowy nurt kina amerykańskiego, które skupia się na tym, co znajduje się z dala od wielkich ośrodków typu L.A czy N.Y. Naprawdę drobne, proste rzeczy, kilka zabawnych gagów tworzą ten całkiem mądry film. Nic więcej widać nie trzeba. Przekaż to tym za hektarowymi biurkami ogromniastych wytwórni! Wygląda na to, że jeśli chcesz zrobić coś od początku do końca dobrze, musisz zrobić to sam!