No fajny, fajny. Nie zawiodłem się.

Ferdynand zaczyna od nieokiełznanej żądzy wydojenia całej butli, szuka pretektu żeby się do niej dorwać, żona musi go powstrzymywać - ale z czasem uroda i majestat tej flachy-giganta zaczynają go tak rozczulać, że zmienia postawę o 180 st. i broni się rękoma i nogami przed naruszaniem butelkowej doskonałości. sama w sobie ta zmiana, oraz sposób w jaki do niej stopniowo dochodzi, są perfekt napisane i zagrane.

Najlepsza jest scenka, jak Ferdziu siedzi z kwaśną minką na myśl o kameralnych, bezalkoholowych urodzinkach zorganizowanych przez Halinkę przy torcie i świecach...