i władzę ludową; nie dajmy się zwieść pozorom niepokory np.Borewicza wobec systemu czy jego działaniem w cywilu (to świadomy zabieg reżysera). Dlaczego więc oglądam ten serial? Głównie z nostalgii za tym okresem, gdy byłem dzieckiem, zaczarowany patrzę na "świat przedstawiony", rekwizyty, gadżety, na modę, wygląd ulic, na już powoli zapominaną szpetotę betonu, architektury. Regularnie pojawiają się też trochę lepiej ukazane, nieco pogłębione postacie, dobrze zagrane przez wybitnych aktorów. Intryga też, mimo nierzadko prostoty, trzyma w napięciu.

Wciąż jednak wracają nieudane dialogi, źle pomyślane sytuacje, jak np.w "Złotym kielichu z rubinami", gdzie kobieta umówiona z Borewiczem nagle wpada w rozbudowany monolog na temat jego nieprawości co do ukrywania tego, iż jest milicjantem, no mówi ta pani wręcz sceniczny monolog, on milczy, po czym nagle szybkim marszem kobieta ta oddala się. Sztuczne, niewiarygodne. Albo w innym odcinku ktoś wystrzela nagle pretensjonalną, pełną "uczoności" mową, wyrafinowanym dowcipem, po czym mamy fazę innych zupełnie dialogów, tonacja filmu się zmienia, wtedy dopiero odczuwamy, że scenarzysta nie radzi sobie z pewną koncepcją filmu, jednolitością, usiłuje nadać serialowi jakiś wyższy poziom, ale popada w pretensjonalność.

Mimo zakamuflowanego chwalenia rzeczywistości socjalizmu PRL, ten film jednak ukazywał różne niereprezentatywne dla fasadowego komunizmu miejsca, środowiska, sytuacje (stare kamienice, badylarzy, czcicieli Piłsudskiego). Taka jest natura kryminału, nie przypadkiem mówi się, że powieść kryminalna lub filmy kryminalne czasem lepiej pokazują rzeczywistość niż ambitne dzieła (współcześnie np."Uwikłanie" Bromskiego poruszające problem byłych esbeków ulokowanych w spółkach). Tej rzeczywistości dokładnie ukazać "07" nie mógł, ale w pewnej części - owszem, jakby mimochodem. To wtedy było cenne dla widza, choć obawiam się, że więcej zyskali komuniści - ukazano tam rzekomą troskę systemu o obywateli i praworządność władzy.