Tylko u Martina nie ma inteligentnych negatywnych bohaterów ;)

Przede wszystkim u Martina czasami ciężko stwierdzić, która postać jest jednoznacznie negatywna bądź pozytywna. Wystarczy spojrzeć na Tyriona, zyskuje naszą sympatię, ale tak naprawdę walczy po stronie Lanisterów. A odpowiadając wprost: uważam, że Tywin Lanister jest jednoznacznie negatywną postacią i obdarzony jest przy tym inteligencją.

Hm, ja akurat nie mam problemu z martinowskimi postaciami (pomijając ich efemeryczność, są nudne, przewidywalne i schematycznie skonstruowane, bez żadnej stylizacji), co do Tywina się zgadzam (moja ulubiona postać), ale bez popełnienia spojlera nie mogę skończyć myśli, którą chciałabym uargumentować fakt, że GoTowi brakuje dobrze napisanego bohatera (pozytywnego też) ;p
Problem w tym, że ja nie przepadam za Grą o Tron, zarówno książkową jak i serialową. Dla mnie to masowy średniak, totalnie bez magii (czytaj klimatu). I jestem świadoma faktu, ze dla wielu osób profanuję te serię takimi stwierdzeniami, ale nie będę udawać że mnie urzekło, skoro nie urzekło.

Według mnie martinowscy bohaterowie nie są schematyczni czy nudni. Przykłady? Po kolei zatem: Deanerys - postać, która moim zdaniem bardzo ciekawie się rozwija i ewoluuje z nieśmiałej panienki, stłamszonej i pomiatanej przez brata, uległej mu w każdej kwestii do (i tu problem bo nie wiem czy jesteś na bieżąco czy w trakcie czytania) władczyni, która nie boi się podejmowania trudnych decyzji, nie boi się poświęcać czegoś co jest jej bliskie na rzecz profitów, które może dzięki temu zyskać w przyszłości. Zaczyna myśleć strategicznie, co w zestawieniu z poddaniem się prądowi - bo tak też zachowuje się, pozwalając bratu decydować - jest niewątpliwą zmianą. Co istotne zmianę tę widać w trakcie czytania kolejnych tomów książki, widać jak stopniowo ona zachodzi. Przykłady można mnożyć, sztandarowym jest choćby Bran czy też Sansa.
Nie jestem pewien jaki jest Twój punkt odniesienia i co uważasz za rzetelną literaturę - dla mnie powieści Martina są czymś nowym w fantasy, są pozbawione schematu i co istotne trafiają do szerszego grona czytelników, mogą być furtką do świata fantastyki dla tych wszystkich, którzy dotychczas stronili od takiej literatury uważając ją za infantylną bajdę o smokach i czarodziejach.

Przede wszystkim u Martina wszyscy umierają :P
A finał Bossa był rzeczywiście mocny, chociaż rozczarowało mnie to że Zajac wygrał. Od początku go nie lubiłem i miałem nadzieję że czeka go kara, jak to Ezra określił, adekwatna do czynu.

Ja tam lubię Zająca. Odcinek s02e03 w pewnym sensie pokazał jego ludzką stronę. Podobało mi się jakim spojrzeniem poczęstował żonę podczas wywiadu telewizyjnego. On tak naprawdę gardzi hipokryzją, a już na pewno w takim wykonaniu. Są w nim pokłady ideowości, widać to było w pierwszym sezonie - spotkanie z rolnikiem, czy ostatnie przemówienie zaraz po ogłoszeniu wyników (rewelacyjny tekst - moim zdaniem to było prawdziwe, oczywiście poza podziękowaniami dla Kane'a). Liczę, że da im jeszcze popalić - oczywiście z pomocą Kitty :)

Moja opinia jest na podstawie 1 sezonu. Spotkanie z rolnikiem i przemówienie były dla mnie politycznym zachęcającym bełkotem, którego pełno jest w TV (nie koniecznie Polskiej)
2 jeszcze nie zacząłem, ale to dobrze że pokazali go inaczej niż ruchacza bez własnego zdania.

Po pierwszych trzech odcinkach drugiej serii odnosisz wrażenie, że Zając poza dymaniem do niczego się nie nadaje. Jednak moim zdaniem coś wisi w powietrzu i jest to celowy zabieg - tak jak deptano Kane'a do 6 odcinka pierwszej serii, tak teraz Zająca z odcinka na odcinek coraz skutecznie dobijają, aż tu za chwilę jeeeb! Genialny manewr - Kitty sprzedaje Benowi cenną informację ze sztabu Walsh i mamy pozamiatane.