„Podziemny front” to smutna prawda o losach konspiratorów, którzy płacili życiem za stawianie czynnego oporu okupantowi. Serial uwagę głównie koncentruje na młodych, pełnych nadziei, głodnych życia dwudziestolatkach, którym wojna odbierała najlepsze lata życia, w zamian oferując sprawdzian z odwagi. Przyznam, że najbardziej poruszyła mnie śmierć Ryśka (Stefan Friedman), który jak na ironię losu zginął nie w trakcie akcji, a od kul SS-mana, który wyraźnie szukał zaczepki. Kamienna twarz Friedmana, pusty wzrok, oszczędna mimika twarzy dobrze odzwierciedlała żądzę zemsty, którą żył Rysiek. Po wykonaniu wyroku na Johannesie odniosłem wrażenie, że Ryśkowi było już wszystko jedno, czy zginie, czy przeżyje. Nie miał pomysłu co dalej ze sobą zrobić. W zasadzie każdy z tych konspirantów był bezimiennym bohaterem, a historia nigdy nie zapisał w swoich kartach śmierci tych chłopaków. Iluż było takich, którzy dokonali żywota uciekając przed patrolem, albo będąc workiem treningowym dla katów z gestapo. Może „Podziemny front” to nie serial z pierwszej ligi, ale coś w sobie ma. Uważni wyłapią zjawiskową Krystynę Stypułkowską, która w scenie tramwajowej zagrała dokładnie jak Pelagia z „Niewinnych czarodziejów”. Polecam zdecydowanie „Powrót doktora von Kniprode”, bo ta dwuodcinkowa seria okazała się wciągającą lekcją historii, swoistym mini vademecum z czasów kiedy III Rzesza chyliła się ku upadkowi. Pomijam wycieczki polityczne w całej serii i kto pod jakim sztandarem działał.