El Barco (Statek) - serial hiszpańskiej, utrzymany w klimacie przygody, grozy, tajemniczości i humoru.
Opowiada o historii załogi statku „Gwiazda Polarna”, która przyjmuje na pokład grupę młodych stażystów
i tajemniczą pani naukowiec Julie Wilson. Na czele załogi stoi kapitan Ricardo Montero i jego zastępca,
pierwszy oficer Julian de la Cuadra. Obaj to ludzie morza, którym nie udało się tak do końca ułożyć
życia rodzinnego. Inne osoby na pokładzie statku, które odgrywają kluczowe role dla fabuły filmu to:
dwie córki kapitana, dorastająca Ainhoa i kilkuletnia Valeria, fałszywy instruktor przetrwania Gamboa,
kucharka Salome i pozornie niezbyt rozgarnięty Burbuha. Istotną rolę odgrywa również pasażer na gapę
Ulises, który twierdzi, że jest synem pierwszego oficera Juliana de la Cuadry. Załoga i młodzi
pasażerowie-stażyści "Gwiazdy Polarnej" muszą stawić czoła wielu zagrożeniom. Nie wiedzą na ile mogą
sobie nawzajem ufać ponieważ każde z nich skrywa jakąś tajemnice. W czasie trwania rejsu wskutek
niebezpiecznych eksperymentów w laboratorium z akceleratorem cząstek w Genewie, powstaje mini czarna
dziura i świat ulega niewyobrażalnej katastrofie. Polega ona na tym, że część Ziemi wyparowuje, płyty
tektoniczne przesuwają się, a planeta zostaje zalana prawie w całości wodą. Po bardzo silnym sztormie,
który cudem udało im się przeżyć, kapitan statku i naukowiec Julii Wilson dochodzą do wniosku, że
prawdopodobnie są jedynymi ludźmi na Ziemi, którzy przeżyli kataklizm, a w trzecim odcinku informacje
tą otrzymują również pozostali członkowie załogi statku.
El Barco (Statek), jako hiszpański serial przygodowy już w pierwszym sezonie został okrzyknięty
europejską produkcją na miarę Lost (Zagubieni). Zapewne w dużej mierze przyczyniła się do tego
wzmocniona finansowo reklama, bo generalnie jest to typowy serial w konwencji brazylijsko-argentyńskich
tasiemców filmowych z mnóstwem wątków miłosnych w tle w stylu:
- Kocham cię, nie jednak nie kocham cię, a teraz on cię kocha, a… jednak wszystko przemyślałem i to ja cię
jednak kocham, cholera – a może jednak nie kocham. Prześpimy się razem? Nie… No może. Dobra prześpimy się.
Wiesz fajnie i super było ale nie pasujemy do siebie. Jednym zdaniem: BZDET GONI BZDETA.
Jakby nie patrzeć to ulubiony, a często ubóstwiany gatunek filmowy dla młodych kobiet, a ponieważ w serialu
występują jurni, młodzi, wysportowani i o oliwkowej, śródziemnomorskiej urodzie aktorzy, film będzie
podobał się tak młodym kobietom jak i spragnionym miłosnych uczuć nastolatkom. W końcu kobiety uwielbiają
takich mężczyzn, a w filmie El Barco jest ich przecież pod dostatkiem.
Generalnie filmowi brakuje profesjonalności. Wiele sytuacji czy zachowań aktorów kompletnie nie odpowiada
sytuacjom występującym w rzeczywistości . Do tego nikt z pasażerów tak naprawdę nie przeżywa utraty
bliskich po globalnej katastrofie.
Parę przykładów? Oto one.
SE1 E010 - przed statkiem pojawia się ogromna, nietypowa, odbijająca dźwięk mgła. Zaniepokojony kapitan
chce zawrócić statek jednak okazuje się, że radar źle działa i nie wiadomo w którą stronę płynąć. Podczas
gdy każdy z nas zastanawiałby się nad tym dziwnym, i niepokojącym fenomenem, Piti w największym spokoju
tnie wielki plastykowy karnister przygotowując wannę, nalewa do niej wodę, rozkłada przybory do mycia,
po czym jakby nigdy nic się nie stało bierze w niej kąpiel z dziewczyną. Pomijając zacofanie umysłowe
Pita niszczącego jeden z dużych zbiorników, który mógłby służyć do magazynowania słodkiej wody reżyser
sprzedaje nam kiczowatą wersję romansidła dla kochliwych panienek i pustych lecz roznoszących słodkie
hormony facecików. Ot fabuła rodem z durnowatych, miłosnych filmowych tasiemców. Skupmy się jednak tylko
na jednym przykładowym odcinku, np. na SE2 E01. Jak prawie każdy inny wywoływał on u mnie ciągły i
ironiczny uśmieszek. Dlaczego?
Przykład 1.
Fabuła sceny opisującej wykonanie w 10 minut kilkudziesięciu wielometrowych wioseł dla motoro-żaglowego
statku. Każdy prostak, który naprawiał lub robił coś własnymi, a nie cudzymi rękoma wie ile to w
rzeczywistości może zająć czasu i na ile wbrew pozorom jest skomplikowane. Skompletowanie narzędzi,
wymontowanie desek z łóżek, połączenie ich odpowiednio z należytą dokładnością aby wytrzymały duży nacisk
wody podczas wiosłowania w czasie sztormu. Skręcanie i łączenie desek za pomocą śrub, wkrętów drutu i taśm,
a wszystko to rączkami laików, czyli niedoświadczonych studenckich wymoczków. Zajęłoby im to od kilku do
kilkunastu godzin. 10 minut to czysta farsa. Scenarzysta i reżyser mają nas po raz kolejny za idiotów lub
też sami to niesamowicie naiwni dyletanci.
Przykład 2.
Kapitan w największym cyklonie jaki wg jego słów do tej pory widział na Ziemi płynie w pontoniku ratować
lądujących kosmonautów. Komediowy i absurdalny posmak dodaje to, że do pontonu wsiadł pomimo ogromnego bólu
spowodowanego atakiem wyrostka robaczkowego z zagrożeniem jego pęknięcia oraz rozlania się po organizmie.
Nieustraszony kapitan wiosłuje sobie w najlepsze po wzburzonym Super Oceanie robiąc od czasu do czasu
grymasy udawanego bólu. No ale w końcu dla hiszpańskiego bohaterskiego kapitana, potomka Konkwistadorów to
bułka z masłem.
Przykład 3.
Gamboa ostrzega Ainhoe, że jak będzie dalej podkochiwać się i utrzymywać kontakty z Ulisesem to zabije jej
ojca (kapitana), młodszą siostrę i oczywiście ukochanego Ulisesa. A Ainhoe jak typowa idiotka płci pięknej,
zamiast opowiedzieć o całym zdarzeniu ojcu, załodze i Ulisesowi podporządkowuje się Gamboi przekonana, że
ratuje im życie. Na dodatek oprócz trzymania wszystko w tajemnicy wypiera się miłości do Ulisesa (ha, ha, ha
absurd goni absurd). Wychodzi na to, że czarniawy o hiszpańskiej urodzie, skromnej posturze i przeciętnej
sprawności fizycznej przeciętniaczek Gamboa to super NINJA, agent 07-James Bond i członek mafii japońskiej
Jakuza w jednej osobie. To taki SUPER-SUPER zabójca, który by pokonał wszystkich jednym pstryknięciem palca.
Ależ bzdurna fabuła. Normalnie można pęknąć ze śmiechu.
W filmie El Barco, aż roi się od takich i podobnych absurdów. Wychodzi na to, że jedynie upośledzony Burbuha
(Bąbel) i kilkuletnia córka kapitana opisująca zaistniałe zdarzenia w epilogach filmu, mają głowy na karku,
potrafią logicznie myśleć i łączyć prawidłowo fakty.
Taka farsa kolekcji absurdów utrzymuje się praktycznie do ostatniego 16 odcinka 3 sezonu. We wspomnianym
(SE3 E016) odcinku akcja bitwy przypomina mi stare, propagandowe wojenne dramaty rosyjskie, gdzie
przysłowiowy Sasza walcząc na polu bitwy otrzymywał kolejno kilkadziesiąt ran postrzałowych, przejeżdżał go
czołg, a on jako wielki bohater komunistycznej Rosji parł cały czas do przodu z hasłem na ustach
–„ Za rodinu, za Stalina, Urraaa…”. Z kolei dialogi w obleganym domu momentami przypominały mi klimat
Świąt Bożego Narodzenia tyle, że z dodatkiem strzelania sobie od czasu do czasu przez okno.
A dalej… Dalej już nie chce mi się pisać o tym bzdurnym filmie, bo to co napisałem to i tak „dużo za dużo
jak na tak inteligentny serialik”.

PS. Polecam mój portal: www.portalleszka,pl