Recenzja filmu

Doczekać zmroku (1967)

Przyznaję ze wstydem, jest to pierwszy film Terence'a Younga, który obejrzałam. Ba, jest to również pierwszy obraz z wielką Audrey Hepburn, jaki dane mi było oglądać. Na szczęście "Doczekać zmroku" to film, który tylko zachęca do zapoznania się z innymi produkcjami tych dwojga. Jest to też świetny thriller, który przypomniał mi, jak naprawdę wygląda dobra produkcja tego gatunku. Fabuła jest pozornie banalna. W dużym skrócie chodzi o odzyskanie cennej zawartości pewnej lalki, która przypadkowo weszła w posiadanie pary małżeńskiej. Szajka złodziejaszków wywabia więc pana męża z mieszkania i rozpoczyna psychologiczną grę z jego niewidomą żoną, Susie. I ta psychologiczna rozgrywka, powolne osaczanie ofiary, jest najmocniejszą stroną filmu. Young mógł sobie jeszcze pozwolić na zabieg, który w dzisiejszym kinie niemal nie istnieje - stopniowe budowanie napięcia. W "Doczekać zmroku" nie biega żaden psychol z siekierą tudzież tasakiem. Głównymi oponentami Susie są ludzie inteligentni, próbujący odzyskać utracone precjoza, jednak nie uciekają się do bezsensownej przemocy. W filmie nie chodzi o tanie efekciarstwo czy niepotrzebny brutalizm, ale o mozolne osaczanie ofiary. Tak skonstruowany scenariusz, opierający się na grze pomiędzy głównymi bohaterami, pozwala widzom na zżycie się z Susie, poznanie jej charakteru i przeszłości. Dzięki temu jej los nie był mi obojętny i kibicowałam jej z całych sił. Miałam jednocześnie odczucie, że dziś rezygnuje się z charakteru bohatera na rzecz szybkiej i chaotycznej akcji. Powoduje to, że śmierć głównego bohatera, na którego losie przecież powinno mi zależeć, przyjmuję ze stoickim spokojem. U Younga jest inaczej, widz ma szansę poznać i oswoić się z bohaterami. Poza tym, postaci w "Doczekać zmroku" nie są sztampowe i przewidywalne. Szczególnie Susie różni się od typowych bohaterek thrillerów tudzież horrorów. To nie stereotypowa blondynka, która zamiast biegnąć autostradą ucieka do lasu. Susie, gdy orientuje się w spisku złoczyńców, podejmuje z nimi walkę. I jest ona zaskakująco wyrównana, jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że kobieta jest przecież niewidoma. Ta jej nadzwyczajna zaradność jest chyba jedynym minusem, jaki dostrzegam w filmie. Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, żeby człowiek, który utracił wzrok zaledwie przed rokiem radził sobie tak nadspodziewanie dobrze, jak Susie. Może mam po prostu zbyt ograniczoną wyobraźnię . Pisząc o tym filmie, nie mogę nie wspomnieć o cudownej Audrey Hepburn w roli Susie. Jej kreacja jest wprost fenomenalna i całkowicie przekonująca. Patrząc na Hepburn człowiek niemal zapomina, że ta kobieta tak naprawdę widzi i tylko gra niewidomą. To chyba jedna z najbardziej autentycznych i przekonywujących kreacji, jakie dane mi było oglądać. Nominacja do Oscara jak najbardziej zasłużona, szkoda, że tym razem Hepburn nie otrzymała statuetki. W obrazie Younga była jeszcze jedna rzecz, która bardzo mi się spodobała: umożliwienie widzom spojrzenia na świat oczami Susie. Kiedy pod koniec filmu obraz staje się momentami czarny i nic nie można dostrzec, napięcie sięga zenitu. Widz bowiem znajduje się dokładnie w tej samej sytuacji, co Susie - nie ma pojęcia, gdzie jest złoczyńca i co za chwilę zrobi. Słyszy jedynie monotonne stukanie kija o podłogę i zastanawia się, czy aby na pewno sytuacja jest już pod kontrolą. Tak prosty zabieg wyzwolił we mnie we mnie więcej emocji niż wszystkie efekciarskie pościgi ze współczesnych filmów razem wzięte. Po obejrzeniu "Doczekać zmroku" odnoszę wrażenie, że reżyserzy powinni uczyć się z tego filmu, jak dobrze kręcić thrillery. Jest to bowiem podręcznikowy przykład filmu, który przykuwa uwagę i trzyma w napięciu do samego końca.