Recenzja filmu

Spider-Man 2 (2004)

Akcja "Spider-Mana 2" ma miejsce dwa lata po wydarzeniach z części pierwszej. Peter Parker wiedzie podwójne życie. Od razu trzeba zaznaczyć, że nie wychodzi mu to na dobre. Opuszcza się na studiach, oddala się od przyjaciół, często wylatuje z pracy. W dodatku zamiast pochwał w prasie, pod adresem Spider-Mana lecą ciągłe oskarżenia. Wszystko to powoduje, że Peter zatraca wiarę w swą misję ratowania miasta. Stopniowo traci swe moce. Staje się to w najgorszym z możliwych momentów, gdyż w Nowym Jorku pojawia się Dr Octopus... Trzeba przyznać, że kontynuacja wcale nie ustępuje pierwowzorowi. W wielu elementach nawet ją przewyższa. Sam rys fabularny jest ciekawy. Dylemat Parkera dotyczący bycia Spider-Manem jest niczym z greckiej tragedii. Przynajmniej tak może wydawać się chłopakowi. Niezależnie bowiem od podjętej decyzji, jego życie wcale nie staje prostsze i kolorowe. Kolejne odsłony znanych tytułów są z reguły efektowniejsze od poprzedników. Nie inaczej jest tym razem.  Efekty specjalne są bardzo dobre. Sceny walk między Spider-Manem a Octopusem są szybkie i niezwykle widowiskowe. Ich ujęcia dodatkowo je dynamizują. Ponadto zdołano pokazać miasto z perspektywy Spider-Mana. Wszystko to nie pozwala się nudzić, a oglądającemu sprawia ponadto wielką frajdę. Obsada oczywiście nie uległa zmianie. Tobey Maguire drugi raz zagrał Petera Parkera przekonująco. Udało mu się w pełni pokazać rozterki swego bohatera. James Franco również wypadł bez zarzutu. Jako Harry Osborn pokazał charakter. Mam wrażenie, że nawet lepiej pasowałby do roli Spider-Mana niż Maguire, choć on też wypada dobrze. Z trójki młodych bohaterów najsłabiej spisała się ponownie Kirsten Dunst. Nie oznacza to jednak, że zagrała źle. Było całkiem w porządku, jednak faceci spisali się lepiej. Największą perełką "Spider-Mana 2" był Alfred Molina. Mogliśmy oglądać w pełni jego mimikę i zachowania. Przeciwnik Człowieka-Pająka wypadł znakomicie. Poprzez zbliżenia oraz sposób wypowiadania kwestii Molina stworzył naprawdę czarny charakter. Jak dla mnie znajduje się on w pierwszej piątce antagonistów, jeśli chodzi o ekranizacje komiksowe. Także krótki występ Willema Dafoe zasługuje na uwagę. Pierwszy "Spider-Man" zawierał też sporą dawkę humoru. W tej części jest go jeszcze więcej. Dostarcza go w większości J.K. Simmons. Po prostu uwielbiam jego kreację J. J. Jamesona. Wszystkie jego kwestie potrafią rozbawić do łez. Zaraz za nim w tej kategorii plasuje się Elya Baskin. Jest równie rozbrajający, jednak scen z jego udziałem jest zdecydowanie mniej. Prócz nich na uwagę zasługuje kapitalny, acz bardzo krótki występ Bruce'a Campbella jako biletera w teatrze. Reszta humorystycznych scen związanych jest z samym Peterem. Jako ciapowaty student Maguire też potrafi rozbawić. Muzyka również jest dobra. Nie jest to wybitny podkład, jednak stanowi idealne uzupełnienie obrazu. Z przyjemnością słucha się zwłaszcza wplecionych piosenek. Pochwalę też wejściówkę. Rysunki przedstawiające streszczenie pierwszego filmu bardzo przypadły mi do gustu. "Spider-Man 2", podobnie jak każda część, niesie też ze sobą przesłanie. Dwójka traktuje głównie o sztuce właściwego wyboru i wytrwałości. Przy okazji przypomniany jest wydźwięk jedynki, czyli "siła wiąże się z odpowiedzialnością". Sam Raimi wplótł też do fabuły kilka podniosłych momentów. Przoduje tu scena reakcji ludzi uratowanych w pociągu. Rzecz jasna nie braknie też amerykańskich flag. Jednak nie przeszkadza to w odbiorze całości. "Spider-Man 2" z dotychczas trzech powstałych części jest najlepszy. Gwarantuje dwie godziny rozrywki najwyższych lotów. Osobiście uważam go też za jedną z najlepszych ekranizacji komiksowych o superbohaterach. Póki co dorównuje mu "Iron Man", natomiast lepsze są jedynie "Batmany" Burtona i Nolana oraz "Watchmen Strażnicy".