Recenzja filmu

Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa (2005)

Książka "Opowieści z Narnii" opowiada historię czworga rodzeństwa, które przez starą, ukrytą na pierwszym piętrze zamku szafę dostają się do baśniowej krainy Narnii. Krainę te zamieszkują gadające zwierzęta, fauny, centaury, minotaury i wiele innych mistycznych stworów. Narnią włada jednak zła Biała Czarownica, która pogrążyła ją w wiecznej zimie, trwającej już 100 lat i pozbawiła jej mieszkańców Bożego Narodzenia. Dla Narnii pojawia się jednak nadzieja, gdy wraca do niej jej prawowity władca - lew Aslan, który zamierza przeciwstawić się tyrani Białej Czarownicy. "Opowieści z Narnii" to doskonała baśń kierowana głównie do dzieci, ale także, choć w mniejszym stopniu, do starszych czytelników. Czytając ją czujemy charakterystyczny baśniowy klimat i właśnie to jest jej wielkim atutem! Nawet dorośli czytając książki C.S. Lewisa, mogą poczuć się znowu jak dziecko i jak dawniej bez końca dać się pochłonąć przygodzie. Na szczęście film Andrew Adamsona nie niszczy w nas tego charakterystycznego baśniowego klimatu, wręcz przeciwnie! Podobnie jak książka, film bez wątpienia wciąga widza i wywołuje podobne emocje! Po ogromnym sukcesie "Władcy Pierścieni", praktycznie każdy film o stylistyce fantastycznej będzie oceniany przez jego pryzmat, a takie ocenienie filmu "Opowieści z Narnii" jest jak najbardziej niesprawiedliwe! Musimy pamiętać, że powieść J.R.R. Tolkiena to powieść dla dorosłych i młodzieży, a książki C.S. Lewisa to baśń dla najmłodszych czytelników. Dlatego, aby sprawiedliwie ocenić ten film, musimy spojrzeć na niego z punktu widzenia dzieci, a gdy tak zrobimy, na pewno dowiemy się, dlaczego wzbudza on w dzieciach taki zachwyt! Ten film to pierwsza tak naprawdę bajka dla dzieci, pełna humoru, przygód i czarów, a przede wszystkim jest całkowicie dla nich zrozumiała. Bajki Disneya są przeznaczone dla dzieci, ale jest w nich ogrom tekstów, których nie zrozumieją za nic, śmieszą natomiast starszych widzów. Ogólnie film jest lustrzanym odbiciem książki, jedyną zmianę, jaką wprowadził reżyser, to scena bitwy. Andrew Adamson z pewnością zrobił to tylko dlatego, by sprostać wymaganiom widzów przyzwyczajonych już do filmowych superprodukcji. W pełni wykorzystał budżet, który wynosił 180 mln dolarów i stworzył wspaniałe postacie, m.in. bobrów, centaurów, fauna Tumnusa, wilków i innych baśniowych stworów, w końcu samego wspaniałego i olbrzymiego lwa Aslana. Scenografia wykonana także techniką animacji komputerowej, choć czasami można było zauważyć jej błędy, zadziwia swym pięknem i pomysłowością. Jeśli chodzi o grę aktorską, to była ona niestety na średnim poziomie. Dzieci zagrały przeciętnie i nic poza tym, natomiast genialna w swej roli Białej Czarownicy była Tilda Swinton. Wspaniale wykreowała swoją postać posługując się intonacją głosową, gestami i mimiką. Dzięki temu, iż reżyser nie skupił się przede wszystkim na scenie militarnej, film nie dzieli się na sceny, których wyczekujemy z zniecierpliwieniem i na sceny, które nas nudzą, lecz tworzy jednolity w każdym momencie tak samo interesujący film. Najbardziej cieszę się z tego, że reżyser nie postanowił zrobić z tej powieści filmu, który byłby tylko konkurencją dla "Władcy Pierścieni", ale pozostawił go takim, jaki powinien być. Spełnił wymagania fanów książki C.S. Lewisa w pełni, i to w mistrzowski sposób!