Recenzja filmu

Nimfomanka - Część I (2013)

"Nimfomanka" bazuje na dialogu rozgrywającym się pomiędzy Seligmanem a, nie wiadomo przez kogo pobitą, Joe. Mężczyzna daje jej schronienie w domu, a ta opowiada mu o chwilach uniesień w ramionach mężczyzn, których zaraz po skończonym stosunku porzucała. Wspomina również bliską relację z nieżyjącym już ojcem (Christian Slater) i silne, pełne nadziei uczucie do pierwszego kochanka, Jerôme’a (Shia LaBeouf). Pomiędzy retrospekcjami Joe i Seligman wymieniają się metaforycznymi, nierzadko przesiąkniętymi humorem analogiami na temat własnych zachowań.

W długo wyczekiwanym filmie Lars von Trier wydaje się wracać do zasad Dogmy 95, mającej na celu wyeliminowanie tych elementów, które odwracają uwagę od opowiadanej historii. Próżno więc szukać tu efektów specjalnych czy patetycznych scen rozpoczynających zarówno "Antychrysta", jak i "Melancholię". Przeważają ujęcia kręcone "z ręki", a bystre oko wychwyci nawet przeskoki montażowe.

Mimo zapowiedzi, pierwsza część "Nimfomanki" nie pokazuje scen, których już nie oglądalibyśmy w kinie. Zdanie mamy szansę zmienić za miesiąc, ale wydaje się, że nic nie przebije zagranej również przez Gainsbourg w "Antychryście" masochistycznej sceny odcinania łechtaczki. Reżyser zdaje sobie sprawę, że najważniejszą częścią scenariusza jest wiarygodne budowanie portretu psychologicznego bohaterek. To właśnie kobiety zajmują w jego filmach więcej przestrzeni niż mężczyźni. Bliscy współpracownicy Duńczyka mówią, że w każdą postać przelewa część swoich lęków, pragnień lub wzoruje je na wydarzeniach z życia. Przykładem tego jest choćby zmagająca się z depresją Justine z "Melancholii".

Na sukces filmu składa się wysoki kunszt aktorski grona zaufanych ludzi von Triera. Mimo że nie mieliśmy jeszcze szansy zobaczyć w pełni możliwości Gainsbourg pewne jest, że reżyserowi ciężko byłoby znaleźć lepszą kandydatkę do roli. W końcu mało która ma odwagę i przede wszystkim talent, aby tak zagłębić się w psychikę granej postaci, iż udaje jej się zmanipulować widza, który zapomina, że to tylko aktorka. Gainsbourg tworzy na ekranie charyzmatyczny i nietypowy duet z sympatycznym Skarsgårdem, podsycając tylko naszą ciekawość, jakie zmiany w nich zajdą, gdy opowieść zostanie skończona. Rozczarowuje natomiast debiutująca modelka Stacy Martin, grająca młodą Joe. Jak na dużą ilość czasu, kiedy to mogła pokazać swoje możliwości aktorskie, jej bohaterka jest niewyraźna i nijaka.

Jaka jest "Nimfomanka"? Niebanalnie zrealizowana, łącząca tragizm sytuacji z absurdalnym humorem, choćby w rewelacyjnej scenie z Panią H. (Uma Thurman). Niezbyt oryginalna jak na możliwości von Triera, ale mająca wciągającą narrację. Ale przede wszystkim jest ona poruszająca. Przedstawia historią kobiety, której kibicujemy tak jak w "Idiotach" kibicowaliśmy Jeppe, próbującemu zatrzymać przy sobie Josephine. Patrząc jednak na leżącą w łóżku, posiniaczoną Joe, mamy złe przeczucia co do jej dalszej opowieści…