Recenzja filmu

Obietnica (2014)

Bohaterka filmu "Obietnica" to enigmatyczna dziewczyna o subtelnej twarzy aniołka, która nosi w sobie niesamowite pokłady agresji, złości i buntu wobec porządku świata dorosłych. Anna Kazejak zagłębia się w meandry młodzieńczego obrazu rzeczywistości, w którym nic nie jest czarno-białe, a poszukiwanie jednoznacznych odpowiedzi jest bezskuteczne. Stawia pytania o system wartości, moralność i stabilność relacji rodzinnych, a dzięki duńskiej koprodukcji roztacza atmosferę tajemniczości i niepokoju.

Tytułowa obietnica towarzyszy nam od samego początku. Raz dane słowo i deklaracja miłości są wartościami najważniejszymi dla Lili (Eliza Rycembel). Gwarantują jej poczucie bezpieczeństwa i stabilność, których się kurczowo trzyma. Wypełnianieobietnicjest dla niej kluczowe, ponieważ świadczy o zaangażowaniu drugiej osoby.


Reżyserka spogląda na przedstawiany świat z dwóch perspektyw: Lili oraz dorosłych, konfrontując w ten sposób niemalże psychopatyczne opanowanie z nerwowością.Wbrew pozorom Lila i Janek (Mateusz Więcławek) nie należą do "generacji online", a ich życie nie sprowadza się do internetowych interakcji przez social media. Wykorzystują technologię, żeby ułatwić sobie komunikację, a ich prawdziwym uzależnieniem są emocje ipoczucie, że komuś na nich zależy. Lila oprowadza nas po swoim świecie. Przyglądamy się bohaterce, która jest wycofana, oszczędna w gestach i słowach. Emocje przeżywa wewnętrznie i tłumi w sobie całąagresję. Staje w opozycji do środowiska, w którym się porusza: nie pije, nie pali i nie przeklina. W ten sposób buduje swój system wartości. Wyraża bunt względem dorosłych, a przede wszystkim wobec matki (Magdalena Popławska),z którą nie może się w pełni porozumieć.Dziewczyna bywaobokmatki, ale nie ma z nią dobrej relacji.Natomiastświat Janka jest pozornie poukładany. Rodzice wykazują troskę i zainteresowanie, wkraczając dość mocno w jego życie. Chłopakmiotasię między dwoma światami, aby sprostać stawianym wymaganiom. Janek jest rozedrgany emocjonalnie i szaleńczo zakochany.To miłość stanowi motywację jego zachowań.

Rodzice i ich działania wypełniają drugą część "Obietnicy". Są cichymi towarzyszami, którzy nie ingerują w życie pociech, dopóki nie dzieje się nic złego. Każdy zajęty swoimi sprawami: matka nowym i młodym chłopakiem (Dawid Ogrodnik), a ojciec (Andrzej Chyra) drugą rodziną w Kopenhadze. Lila pragnie kontaktu z ojcem, leczonnie spełnia swoich obietnic, nieustanniezawodzi. Magdalena Popławska stworzyła postać nerwową i zarządzającą.AAndrzej Chyra zagarnia przestrzeń swoim spokojem i opanowaniem, przy czymjest tylkobiernym obserwatorem z chwilowym zaangażowaniem.


Anna Kazejak opowiada historię zagubionych ludzi, w której nikt nie staje na wysokości zadania. Bohaterowie żyją swoim życiem gdzieś obok siebie, choć bardzo potrzebują bliskości.Ważnyjest moment, w którym Lila mówi, że wystarczy tylko jedno jej słowo, a Janek zrobi wszystko, o co poprosi. Bezwzględne oddanie chłopaka szokuje i zaskakuje. "Obietnica" to przestrzeń wypełniona przez młodych aktorów, którzy, poprowadzeni przez sprawną reżyserkę,stworzyli realistyczne relacje i emocje.Lila wydaje się zadziorna, pewna siebie i zdeterminowana.W ten sposób zbudowanoniespokojną atmosferę.

"Obietnica" opowiada o rodzinie i zagubieniu młodego człowieka. Reżyserka tylko częściowo powiela klisze i stereotypowe spojrzenie na młodzież.Przede wszystkimskupia się na wartościach, którymi kierują się jej bohaterowie. Nie traktuje ich jak jednolitą zbiorowość z szybkim, konsumpcyjnym podejściem do życia, lecz stara się odnaleźć przyczyny zachowań i wydarzeń. Świat przedstawiony w "Obietnicy"jest pełen odcieni szarości,a postaci nie można jednoznacznie ocenić.Film może być dobrym punktem wyjścia do dyskusji o współczesnym modelu rodziny i konsekwencjach, jakie za sobą niesie spłycenie relacji międzyludzki.Świat pędzi do przodu, oferując szybkie uśmieszki na Facebooku czy Skypie, zabierając w ten sposób przestrzeń dla kontemplowania chwil w rodzinnym gronie.Młodzi ludzie przeżywają swoje problemy w samotności.