Recenzja filmu

Odbicie zła (2008)

"Zwyciężyłeś i przeto ulegam. Atoli odtąd umarłeś na równi ze mną! Umarłeś dla Ziemi, dla Nieba, dla Nadziei! We mnie istniałeś i spojrzyj w swoją śmierć, spojrzyj wskroś tej, która jest twoją postacią, jak doszczętnie zamordowałeś siebie samego" – tymi słowami zaczyna się najciekawsza pozycja w zestawieniu After Dark Horrorfest z 2008 roku. Słowami Edgara Allana Poe, Sean Ellis wprowadza nas w klimat niepewności i tajemnicy. Tytuł filmu – "The Brøken " dosłownie oznacza "rozbitą" i znakomicie odzwierciedla charakter głównej bohaterki, Giny (w tej roli świetna Lena Headey), która w pewnym momencie życia uświadamia sobie swoją obcość i alienację wobec świata. Stan nazywany we współczesnych studiach kulturowych "tożsamością w przejściu", to wrażenie wyobcowania i niedopasowania własnej osoby do otaczającej rzeczywistości. Ściśle rzecz ujmując, tożsamość człowieka, poddanemu wszelakim procesom współczesnej cywilizacji jest w stanie defragmentacji, a wysiłek wkładany przez każdą jednostkę w budowę własnego "ja" staje się, używając stwierdzenia Freuda, "źródłem cierpień". Gina, pracująca w klinice radiologicznej, cierpi na zaburzenie osobowości, podyktowane mnogością sygnałów docierających do niej zewsząd. Poświęcając się pracy dostrzega pewne rzadkie zjawisko – mianowicie, w niewyjaśniony sposób mnożą się przypadki osób z lustrzanym przemieszczeniem organów wewnętrznych. Co najdziwniejsze, sama przechodząc badanie, zdaje sobie sprawę, że należy do tego grona. W tym miejscu warto zwrócić się w stronę prologu filmu. Wychodząc od słów Edgara Allana Poe, Ellis wskazuje na specyficzny dialog (lub monolog wewnętrzny). Granicząca ze schizofrenią, maniakalna rozmowa z samym sobą przybiera tutaj postać walki przeciwieństw. By łatwiej zrozumieć słowa angielskiego pisarza, wystarczy stanąć przed lustrem i spojrzeć na swoje odbicie. Mamy bowiem do czynienia z tą samą postacią, a jednak nieco odmienną (różni się choćby zamianą stron). Złudzenie, któremu się poddajemy stanowi punkt wyjścia dla Seana Ellisa. Lustro pełni w tym filmie rolę medium pośredniczącego między równoległymi wymiarami. W jednej z pierwszych sekwencji. Gina i jej najbliżsi zasiadają do uroczystej kolacji na cześć swojego ojca, który obchodzi urodziny. Niespodziewanie, rodzinne spotkanie  przerywa huk tuczonego szkła – to lustro wiszące na ścianie gwałtownie rozbija się w drobny mak, na zawsze niszcząc odbicia biesiadników. Nie na darmo mówi się, że rozbicie zwierciadła przynosi siedem lat nieszczęścia. Wkrótce życie poszczególnych członków rodziny Giny zmieni się w koszmar. Główna bohaterka z przerażeniem odkryje, że narzeczony, z którym żyje od kilku lat, jest zupełnie obcą jej osobą. Niepodważalnym atutem filmu "The Brøken " jest niespieszna narracja i umiejętnie stopniowane napięcie. Nie ma w tym filmie krwawych efektów specjalnych (nie licząc zdecydowanie niepotrzebnej sceny pod prysznicem), ani nagłych zwrotów akcji. Całość utrzymana jest w chłodnej tonacji podkreślającej pustkę i zagubienie głównej bohaterki. Osobno, brawa należą się operatorowi, który fenomenalnie przełożył wizualnie skomplikowany schemat fabularny w sekwencji finałowej. Film Seana Ellisa rzuca nowe światło na horror niezależny. Produkcja ta bije na głowę niejeden "hit" ostatnich miesięcy, wystarczy wspomnieć "Nienarodzonego" i  "Udręczonych", które do bólu drążą stare schematy i bazują na niewyszukanych zwrotach akcji. "The Brøken ", pozornie nudny i nijaki, to film dla wymagającego widza. Fan Edgara Allana Poe z pewnością nie będzie zawiedziony.