Recenzja filmu

Zapłata (2003)

Nie wiem, który element tego filmu był gorszy: Ben Affleck czy scenariusz? Po dłuższym zastanowieniu dochodzę jednak do wniosku, że zrobienie takiego gniota wymagało niemało doświadczenia oraz wysoce sprecyzowanej myśli reżyserskiej (tym razem popisywał się John Woo), zatem zawinił Ben. Aby poprzeć swoje słowa faktami, przybliżę wątek fabularny. Oto technik-inżynier M. Jennings przyjmuje zlecenia od różnych korporacji, pod okiem których opracowuje cudaczne technologie przyczyniające się bezpośrednio do upadku świata. I tak dzielny inżynier wymyślił soczewkę zakrzywiającą czasoprzestrzeń, maszynę do przepowiadania przyszłości i parę gadżetów użytku codziennego. Nie byłoby w tym nic odkrywczego, gdyby nie fakt, że po wykonaniu zlecania Jennings poddaje się formatowaniu własnego mózgu, by powrócić do stanu sprzed rozpoczęcia badań. Pomysłowy niczym McGyver i sztuczny jak szczęka Marlona Brando, Affleck na długo przed nakręceniem swojego pierwszego filmu musiał poddać się takiemu zabiegowi, kasując całkowicie umiejętności aktorskie. Czyżby autoironia? Jednak ten film to nie tylko postać Bena, są jeszcze pościgi w tempie pędzących kamiennymi uliczkami wozów z gnojem, tragiczny dowcip, jakim Woo raczy w najmniej odpowiednich momentach, oraz Uma Thurman, która musiała spaść ze schodów, u szczytu których stoi Tarantino. Intryga, jaka snuje się po kątach tragicznych scenerii (dym, kolorowe kabelki, i roślinki w jednym), chwilami zakrawa na kretyńską komedię, kiedy zamiast wzmagać napięcie, rujnuje wszystko wokół brakiem konsekwencji i poczucia smaku. Film dla zblazowanych widzów o średniej inteligencji, dla których sama myśl "ja w przyszłości" nie daje spokoju nawet podczas onanizowania się.