Recenzja filmu

9 1/2 tygodnia (1986)

"9 i pół tygodnia" to jedna z tych pozycji, które w mojej filmotece dość długo czekają na premierę. Film przekracza finalnie moje oczekiwania. Śliczna, eteryczna Elizabeth i jej tajemniczy nieznajomy od pierwszych chwil elektryzują widza. Nieprzenikniony wzrok Mickey'a Rourke zapada w pamięci, a klimatyczna muzyka lat osiemdziesiątych wzmaga magiczną atmosferę. Stopniowo stajemy się świadkami gry erotycznej między dwoma kochankami. Jednak perwersja "9 i pół tygodnia" odbiega od wszelkich znanych mi konwencji. W tym magnetyzmie i pożądaniu znajdujemy pierwiastki prawdy, utraconej niewinności i przede wszystkim autentycznego uczucia. Spotykamy się z sylwetkami bohaterów z krwi i kości, którzy podlegają tym samym uczuciom, z którymi spotykamy się we własnym życiu. Jednak sposób, w jaki się rozwija ta namiętność, tkwi w wyobraźni wielu, którzy obok "9 i pół tygodnia" nie przeszli obojętnie. Perwersyjne zabawy w kuchni, kandyzowane wiśnie, słodki miód, kostki lodu... Ta magia sprawia, że skłonni jesteśmy utożsamiać się z postaciami, co więcej, angażujemy się w ich historię emocjonalnie. Mistrzowskie ujęcia, niebanalna gra aktorska to dwa z istotniejszych elementów, które sprawiają, że seks w "9 i pół tygodnia" staje się arcydziełem, dalekim od wyuzdania. Seks ukazany jest jako akt miłości i pożądania, ale i bólu w poszukiwaniu prawdy o sobie samym. Historia kochanków kończy się tragicznie. John, posuwając się za daleko w swoich erotycznych fantazjach, rani Elizabeth najdotkliwiej. Od tego bólu już nie ma odwrotu, pozostaje tylko cierpienie. Wiele razy spotykałam się z negatywnymi opiniami o "9 i pół tygodnia". Osobiście, jestem tym filmem zafascynowana. Mam nadzieję, że zanim pochopnie wyciągniemy wnioski, damy szansę się filmowi wybronić. Ten klasyk przeszedł już do historii kina i niesie więcej prawdy o namiętności i ludzkiej psychice, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać.