Gdy przeciętnie zorientowany fan kina w Polsce słyszy, że do kin wchodzi nowa polska produkcja, przed oczami natychmiast pojawia się mu Borys Szyc albo Tomasz Karolak oraz kilka przyjemnie wyglądających aktorek, prosty (a właściwie prostacki) humor, czyli "rozrywka" bez przemęczania komórek w mózgu.
"Skrzydlate Świnie" zupełnie zaprzeczają temu schematowi. Film sklasyfikowany jako komedia obyczajowa idealnie wpasowuje się w dobry wzorzec tego typu produkcji. Opowieść o kibicach klubu piłkarskiego Czarni Grodzisk, w sposób bardzo ciekawy łączy i przeplata wątki komediowe z tymi obyczajowymi. Wielkim plusem jest to, że wątki te pokazane są w sposób inteligentny, nieprzerysowany i bardzo naturalny. Nawet klnący na trybunach Pan Edzio (jak zwykle świetny Andrzej Grabowski) idealnie wpasowuje się w klimat filmu i obrazuje folklor trybun polskich stadionów sportowych.
Głównym bohaterem filmu jest Oskar Nowacki (grany, przez idealnie pasującego do tej roli, Pawła Małaszyńskiego), weteran wśród ultrasów i hoolsów lokalnego klubu, a z drugiej strony 30-latek, na którego w domu czeka kobieta z dzieckiem. W największej pasji jego życia, jaką jest kibicowanie, dzielnie wspierają go jego młodszy brat Mariusz (Piotr Rogucki) oraz dziewczyna brata Baśka (świetna w tej roli Olga Bołądź). W filmie poznajemy ich w ich żywiole na stadionie. Już pierwsza scena świetnie obrazuje hierarchię wartości dla tej grupy kibiców: najpierw jest klub - barwy i honor, potem jest wynik meczu i cała reszta. Do całej reszty zalicza się także życie osobiste, zawodowe, poród żony, perspektywy na przyszłość. Jednak bohaterom filmu los nie szczędzi przykrych niespodzianek. Każdy popełniony błąd ma swoje nieubłagane, bolesne konsekwencje, a życie zmusza ich do podejmowania trudnych decyzji i stawiania na szali swoich zasad i honoru z jednej strony, a szans na lepsze życie z drugiej. Takim sposobem Oskar z Baśką stają się kibicami za pieniądze, a brat występuje przeciwko bratu.
Wraz z rozwojem akcji na ekranie pojawiają się coraz to nowe znane twarze. Prezesa głównego wroga kibiców Czarnych gra Cezary Pazura, w roli ochroniarza pojawia się Przemysław Saleta, a prezesem jednego z drugoligowych klubów jest Jan Tomaszewski. Jest to ciekawe ubarwienie filmu i z pewnością sposób na przyciągnięcie uwagi widza.
Cały film jest nakręcony w ten sposób, że widz może utożsamić się z jego bohaterami, postacie są wyraziste i prawdziwe, gra aktorska stoi na wysokim poziomie. Dla fanów cięższego brzmienia dodatkowym atutem może być oprawa muzyczna z pogranicza ciężkiego rocka i punku. Ten element nieco odrywa tematykę kibicowania od hip-hopu, z którym często kibice są kojarzeni. Jest to bardzo ciekawy zabieg nadający filmowi nieco bardziej uniwersalny, a może i nieco brytyjski charakter i stanowi nawiązanie do klasycznych produkcji opisujących ruch kibicowski.
"Skrzydlate świnie" są z pewnością filmem, który może przywrócić wiarę w polską kinematografię. Nie jest on wolny od drobnych błędów i niedociągnięć, ale pani reżyser (Anna Kazejak-Dawid) należą się wyrazy uznania. Wreszcie można zobaczyć polską produkcję, która jest niebanalna, porusza aktualne sprawy, wolna jest od tandetnego humoru czy plastikowych dialogów. Co więcej, historia przedstawiona w filmie niesie ciekawe przesłanie i przedstawiona jest w taki sposób, że narracja głównego bohatera z początku i z końca filmu tworzy wspaniałą klamrę spinająca całość. Oby jak najwięcej takich filmów polskiej produkcji trafiało do naszych kin.
"Skrzydlate Świnie" zupełnie zaprzeczają temu schematowi. Film sklasyfikowany jako komedia obyczajowa idealnie wpasowuje się w dobry wzorzec tego typu produkcji. Opowieść o kibicach klubu piłkarskiego Czarni Grodzisk, w sposób bardzo ciekawy łączy i przeplata wątki komediowe z tymi obyczajowymi. Wielkim plusem jest to, że wątki te pokazane są w sposób inteligentny, nieprzerysowany i bardzo naturalny. Nawet klnący na trybunach Pan Edzio (jak zwykle świetny Andrzej Grabowski) idealnie wpasowuje się w klimat filmu i obrazuje folklor trybun polskich stadionów sportowych.
Głównym bohaterem filmu jest Oskar Nowacki (grany, przez idealnie pasującego do tej roli, Pawła Małaszyńskiego), weteran wśród ultrasów i hoolsów lokalnego klubu, a z drugiej strony 30-latek, na którego w domu czeka kobieta z dzieckiem. W największej pasji jego życia, jaką jest kibicowanie, dzielnie wspierają go jego młodszy brat Mariusz (Piotr Rogucki) oraz dziewczyna brata Baśka (świetna w tej roli Olga Bołądź). W filmie poznajemy ich w ich żywiole na stadionie. Już pierwsza scena świetnie obrazuje hierarchię wartości dla tej grupy kibiców: najpierw jest klub - barwy i honor, potem jest wynik meczu i cała reszta. Do całej reszty zalicza się także życie osobiste, zawodowe, poród żony, perspektywy na przyszłość. Jednak bohaterom filmu los nie szczędzi przykrych niespodzianek. Każdy popełniony błąd ma swoje nieubłagane, bolesne konsekwencje, a życie zmusza ich do podejmowania trudnych decyzji i stawiania na szali swoich zasad i honoru z jednej strony, a szans na lepsze życie z drugiej. Takim sposobem Oskar z Baśką stają się kibicami za pieniądze, a brat występuje przeciwko bratu.
Wraz z rozwojem akcji na ekranie pojawiają się coraz to nowe znane twarze. Prezesa głównego wroga kibiców Czarnych gra Cezary Pazura, w roli ochroniarza pojawia się Przemysław Saleta, a prezesem jednego z drugoligowych klubów jest Jan Tomaszewski. Jest to ciekawe ubarwienie filmu i z pewnością sposób na przyciągnięcie uwagi widza.
Cały film jest nakręcony w ten sposób, że widz może utożsamić się z jego bohaterami, postacie są wyraziste i prawdziwe, gra aktorska stoi na wysokim poziomie. Dla fanów cięższego brzmienia dodatkowym atutem może być oprawa muzyczna z pogranicza ciężkiego rocka i punku. Ten element nieco odrywa tematykę kibicowania od hip-hopu, z którym często kibice są kojarzeni. Jest to bardzo ciekawy zabieg nadający filmowi nieco bardziej uniwersalny, a może i nieco brytyjski charakter i stanowi nawiązanie do klasycznych produkcji opisujących ruch kibicowski.
"Skrzydlate świnie" są z pewnością filmem, który może przywrócić wiarę w polską kinematografię. Nie jest on wolny od drobnych błędów i niedociągnięć, ale pani reżyser (Anna Kazejak-Dawid) należą się wyrazy uznania. Wreszcie można zobaczyć polską produkcję, która jest niebanalna, porusza aktualne sprawy, wolna jest od tandetnego humoru czy plastikowych dialogów. Co więcej, historia przedstawiona w filmie niesie ciekawe przesłanie i przedstawiona jest w taki sposób, że narracja głównego bohatera z początku i z końca filmu tworzy wspaniałą klamrę spinająca całość. Oby jak najwięcej takich filmów polskiej produkcji trafiało do naszych kin.
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Skrzydlate świnie (2010)
Lojalność – Pragmatyzm, do przerwy 0:0To dobrze, że w naszym kinie pojawiają się reżyserki, które próbują poruszać tematy uważane powszechnie... czytaj więcej
Recenzja Skrzydlate świnie (2010)
Kibolskie życieAnna Kazejak parę lat temu nakręciła jedną z części "Ody do radości" (nowelę śląską). Teraz znalazła się... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
