Recenzja filmu

Dzwonnik z Notre Dame (1996)

Film Disneya "Dzwonnik z Notre Dame" jest jedną z ekranizacji powieści Viktora Hugo "Katedra Marii Panny w Paryżu". Moim zdaniem, wyjątkowo udaną. To jeden z najgenialniejszych filmów tej wytwórni. Mimo animowanej formy trafia nie tylko do dzieci, jego odbiorcą może - i powinien - być każdy, bez względu na wiek. Poruszająca jest już sama fabuła opowieści - historia dzwonnika: mądrego, wrażliwego mężczyzny uwięzionego w odrażającym, kalekim ciele, splata się z losem pięknej cyganki Esmeraldy, żołnierza Febusa i okrutnego sędziego Frolo. Wszyscy oni muszą wybierać między głosem serca a rozsądkiem, honorem a posłuszeństwem, odwagą a poczuciem bezpieczeństwa.  Urzekł mnie niepowtarzalny nastrój i atmosfera filmu. Już podczas początku przechodzą mi po plecach ciarki, a z każdą minutą coraz bardziej przenoszę się w klimatyczny świat średniowiecznego Paryża. Główną zaletą filmu jest doskonały rysunek. Najdrobniejsze szczegóły gotyckich budowli, dokładność każdego ruchu bohaterów, cudowna gama barw i światłocieni - plastyka obrazu jest naprawdę zdumiewająca. Najpiękniejszym bodajże fragmentem jest ten, gdy Esmeralda śpiewa, przechadzając się po wnętrzu katedry. Scena, gdy kamera unosi się w górę, a postać Cyganki zlewa się z kolorowym odbiciem witrażu na kamiennej posadzce, robi niesamowite wrażenie. Efektowna jest również wizja pożaru czy zabawy na ulicach Paryża. Uroku całości dodaje fenomenalna muzyka Alana Menkena. Motyw przewodni dzwonów katedry pozostaje na długo w pamięci. Ścieżka dźwiękowa na przemian wzrusza, wywołuje strach, niepewność, uśmiech, rozbawienie... Melodyczne, wpadające w ucho - jak to zwykle u Disneya - piosenki, są doskonałym uzupełnieniem przeżyć bohaterów. Ich portrety psychologiczne opracowane są nadzwyczaj dokładnie i wiarygodnie jak na animowaną opowieść. Wybory, które podejmują, problemy, które przeżywają, nietypowe sytuacje, w których muszą się odnaleźć - wszystko to mogłoby zdarzyć się we współczesnym świecie.  Oprócz zabawy i uczty dla zmysłów widz dostaje więc także prawdziwą szkołę życia, a wiele zawartych w filmie prawd i wartości może być szczególnie ważnych dla młodszych odbiorców. Także dubbing polskiej wersji filmu nie pozostawia wiele do życzenia. Wykonany jest dobrze, wiarygodnie, przez profesjonalnych aktorów. Jedyne, co można "Dzwonnikowi z Notre Dame" zarzucić, to niezgodność z pierwowzorem literackim. Film jest jednak adaptacją powieści, w dodatku animowaną i jako taki rządzi się własnymi prawami. Kontrowersje mogą budzić również niejednokrotnie pojawiające się w produkcji sceny okrucieństwa, zła i przemocy. Paradoksalnie, można uznać jej jednak za jedną z zalet obrazu. Elementy te czynią film autentycznym i ponadczasowym. "Dzwonnik z Notre Dame" to bez wątpienia uniwersalna opowieść o przyjaźni, tolerancji, miłości i poświęceniu, podana w sposób nienachalny, bezpretensjonalny i nietuzinkowy, bez patosu i naciąganych emocji. I właśnie dzięki temu jest historią ciepłą, prawdziwą, wzruszającą i godną polecenia.