Gdyby wśród miłośników szeroko pojętej X muzy urządzić ankietę z pytaniem: "Kogo kocha Cannes?" lub mniej górnolotnie: "Filmy jakich twórców są gwarantem sukcesu na francuskim festiwalu?" – wówczas większość wymieniłaby pewnie nazwiska: Tarantino, von Trier, Leigh. Chyba tylko najwięksi fanatycy, którzy w wolnym czasie – zamiast żłopać piwo i wylegiwać się na wygodnym fotelu, oglądając jednym okiem "Transformers" – studiują kroniki oraz zaczytują się w słownikach terminologii filmowej Marka Hendrykowskiego, znaliby poprawną odpowiedź na to pytanie. Do zaszczytnego grona filmowców, mających na swoim koncie dwie Złote Palmy, nie należy żaden z wyżej wymienionych charyzmatycznych reżyserów, ale pewne rodzeństwo z Belgii – Jean Pierre i Luc Dardenne.
Filmy twórców z Beneluksu tworzone są w poetyce fabularnego dokumentu. Ich twórczość charakteryzuje absolutny minimalizm, wynikający nie z "dogmatycznego" i formalnego widzimisię, ale z tematyki jaką poruszają w swoich filmach. Zazwyczaj opowiadają o prostych, szarych ludziach, którzy swoją obecnością nie wzbudzają publicznego zainteresowania. Ich los obchodzi za to braci Dardenne, dla których przeciętność i powszedniość tej grupy społecznej, stanowi doskonałą inspirację oraz pole do pokazania kondycji człowieczeństwa XXI wieku. Wyznacznikiem kina Belgów są także bohaterowie i ich wewnętrzne przemiany. Nie są to jednak metamorfozy błyskawiczne, sztuczne, czy magiczne – życie wykreowanych przez nich bohaterów nie zmienia się, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
W "Dziecku" obserwujemy ewolucję moralną Brunona. Jego partnerka – a raczej podwórkowa miłość – Sonia właśnie urodziła dziecko. Gdy po raz pierwszy przychodzi do wybranka pokazać małego Jimmiego, Bruno prawie nie zwraca uwagi na noworodka. Ma akurat do wykonania robotę dla lokalnego gangu – przed nim niesamowita szansa na zarobienie pieniędzy, które są mu potrzebne do kupna wymarzonej kurtki. Młodzieniec nie czuje nienawiści do dziecka, ale jest mu ono obojętne. Ta apatia w stosunku do malca sięgnie zenitu, gdy Bruno dokona haniebnego czynu – sprzeda syna. Sprawy pokomplikują się, gdy o wszystkim dowie się Sonia. Mężczyzna zacznie szukać dziecka i sięgnie przy tym samego dna.
Fabuła ma potencjał, by stać się materiałem na film o szablonowym bohaterze, rzeczywistości i przemianie. Gdyby spojrzeć na "Dziecko" bez głębszego zastanowienia, to niczym nie różni się ono od rosnących, jak grzyby po deszczu, mocnych obrazów rodem z kina offowego. To co jednak odróżnia braci Dardenne od silących się na ambicję twórców z "undergroundu", to ukazanie niejednoznaczności i sprzeczności ludzkiej psychiki oraz niesamowita cierpliwość. Reżyserzy nie oszczędzają nam długich ujęć, dają widzowi czas na zapoznanie się z bohaterem, który zwykle nie jest ani jednoznacznie zły, ani dobry. Ba, kiedy powinniśmy Brunona nienawidzić, reżyserzy tak konstruują sceny, byśmy zaczęli mu współczuć. Jest to bowiem człowiek, który znajduje się w specyficznym wieku, na tzw. ziemi niczyjej. Urzędowo jest dorosły, ale zbyt świeże są dla niego wspomnienia z dzieciństwa. Poza tym chce się wyszaleć, postawić na swoim, a dziecko wymaga od niego poświęcenia, co dla człowieka, kradnącego nie z wrodzonego łajdactwa, ale z lenistwa i niechęci do pracy – stanowi nie lada wyzwanie. Zarówno Bruno, jak i Sonia robią dopiero nieśmiałe kroki w stronę dorosłości. Kobiecie idzie to łatwiej, bo jest emocjonalnie związana z dzieckiem i szybciej bierze za nie odpowiedzialność. Oboje jednak nie odmawiają sobie głupawych i infantylnych zabaw, takich jak "gonito" czy przepychanki. Dziecko to dla nich trampolina do dorosłości, niekomfortowy transport z krainy beztroski, do brutalnego i materialistycznego świata dorosłych, gdzie nie ma prostych rozwiązań, typu: "Sprzedałem dziecko, ale, wiesz, nie przejmuj się – zrobimy sobie kolejne!".
Film braci Dardenne to obraz dojrzały i mądry, który w nienachalny sposób spełnia rolę współczesnego moralitetu. Twórcy pokazują bohatera odbierającego od życia mocne ciosy, ale na pytanie, czy uda mu się podnieść z desek na tyle, by skontrować równie udanym sierpowym – nie udzielają odpowiedzi.
Filmy twórców z Beneluksu tworzone są w poetyce fabularnego dokumentu. Ich twórczość charakteryzuje absolutny minimalizm, wynikający nie z "dogmatycznego" i formalnego widzimisię, ale z tematyki jaką poruszają w swoich filmach. Zazwyczaj opowiadają o prostych, szarych ludziach, którzy swoją obecnością nie wzbudzają publicznego zainteresowania. Ich los obchodzi za to braci Dardenne, dla których przeciętność i powszedniość tej grupy społecznej, stanowi doskonałą inspirację oraz pole do pokazania kondycji człowieczeństwa XXI wieku. Wyznacznikiem kina Belgów są także bohaterowie i ich wewnętrzne przemiany. Nie są to jednak metamorfozy błyskawiczne, sztuczne, czy magiczne – życie wykreowanych przez nich bohaterów nie zmienia się, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
W "Dziecku" obserwujemy ewolucję moralną Brunona. Jego partnerka – a raczej podwórkowa miłość – Sonia właśnie urodziła dziecko. Gdy po raz pierwszy przychodzi do wybranka pokazać małego Jimmiego, Bruno prawie nie zwraca uwagi na noworodka. Ma akurat do wykonania robotę dla lokalnego gangu – przed nim niesamowita szansa na zarobienie pieniędzy, które są mu potrzebne do kupna wymarzonej kurtki. Młodzieniec nie czuje nienawiści do dziecka, ale jest mu ono obojętne. Ta apatia w stosunku do malca sięgnie zenitu, gdy Bruno dokona haniebnego czynu – sprzeda syna. Sprawy pokomplikują się, gdy o wszystkim dowie się Sonia. Mężczyzna zacznie szukać dziecka i sięgnie przy tym samego dna.
Fabuła ma potencjał, by stać się materiałem na film o szablonowym bohaterze, rzeczywistości i przemianie. Gdyby spojrzeć na "Dziecko" bez głębszego zastanowienia, to niczym nie różni się ono od rosnących, jak grzyby po deszczu, mocnych obrazów rodem z kina offowego. To co jednak odróżnia braci Dardenne od silących się na ambicję twórców z "undergroundu", to ukazanie niejednoznaczności i sprzeczności ludzkiej psychiki oraz niesamowita cierpliwość. Reżyserzy nie oszczędzają nam długich ujęć, dają widzowi czas na zapoznanie się z bohaterem, który zwykle nie jest ani jednoznacznie zły, ani dobry. Ba, kiedy powinniśmy Brunona nienawidzić, reżyserzy tak konstruują sceny, byśmy zaczęli mu współczuć. Jest to bowiem człowiek, który znajduje się w specyficznym wieku, na tzw. ziemi niczyjej. Urzędowo jest dorosły, ale zbyt świeże są dla niego wspomnienia z dzieciństwa. Poza tym chce się wyszaleć, postawić na swoim, a dziecko wymaga od niego poświęcenia, co dla człowieka, kradnącego nie z wrodzonego łajdactwa, ale z lenistwa i niechęci do pracy – stanowi nie lada wyzwanie. Zarówno Bruno, jak i Sonia robią dopiero nieśmiałe kroki w stronę dorosłości. Kobiecie idzie to łatwiej, bo jest emocjonalnie związana z dzieckiem i szybciej bierze za nie odpowiedzialność. Oboje jednak nie odmawiają sobie głupawych i infantylnych zabaw, takich jak "gonito" czy przepychanki. Dziecko to dla nich trampolina do dorosłości, niekomfortowy transport z krainy beztroski, do brutalnego i materialistycznego świata dorosłych, gdzie nie ma prostych rozwiązań, typu: "Sprzedałem dziecko, ale, wiesz, nie przejmuj się – zrobimy sobie kolejne!".
Film braci Dardenne to obraz dojrzały i mądry, który w nienachalny sposób spełnia rolę współczesnego moralitetu. Twórcy pokazują bohatera odbierającego od życia mocne ciosy, ale na pytanie, czy uda mu się podnieść z desek na tyle, by skontrować równie udanym sierpowym – nie udzielają odpowiedzi.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Dziecko (2005)
Syn marnotrawnyBracia Dardenne to reżyserowie specyficzni, powiedziałbym nawet, że tworzą swoje filmy jakby na przekór... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
