Recenzja filmu

Komornik (2005)

Czy ktokolwiek z nas wierzy w cuda? Często jesteśmy skłonni zaakceptować ich istnienie, ale pod warunkiem, że zobaczymy ich trwałe efekty. A to, niestety, nieczęsto się zdarza. Dlatego dla niedowiarków polecam film Feliksa Falka pt. "Komornik", który udowadnia nam, że cuda spotykają nas codziennie i przychodzą nieoczekiwanie. Lucjan Bohme (w tej roli Andrzej Chyra) jest komornikiem. Jego traumatyczne przeżycia z dzieciństwa ukształtowały jego niezłomny charakter. Bohater pracuje jako urzędnik już od kilku lat, wypełniając swoją pracę sumiennie. Jest nieprzekupny i bardzo solidny. W życiu kieruje się rozumem i racjonalnym myśleniem. W swojej pracy jest bezlitosny i nie ma skrupułów, aby z łatwością zniszczyć życie innych za cenę sprawiedliwości i lojalności wobec pracy. Pod jego maską radości i dobrego wychowania wobec obcych kryje się pyszna i bezwzględna dusza, która traktuje innych ludzi jak wrogów. Główny bohater nie zdaje sobie sprawy, że cechy, które latami u siebie wypracowywał, już dawno przeniknęły do jego życia codziennego. To przez nie Lucjan z latami stał się samotnym biurokratą bez rodziny i przyjaciół. W jego życiu dochodzi jednak do przełomu. Splot wydarzeń sprawia, że bohater zdaje sobie jednak sprawę, iż bezlitośnie krzywdzi innych. Wtedy dochodzi do prawdziwego cudu. Lucek zaczyna powoli naprawiać swoje błędy i zapomina o dawnych ideałach i wzorach. Choć zdaje sobie sprawę, że może być już za późno, aby stać się innym człowiekiem, stara się konsekwentnie iść w wybranym kierunku. Wie, że środowisko, w którym się obracał, nie pozwoli mu na tak gwałtowną zmianę i będzie próbowało go zniszczyć. Jest jednak silny i nie poddaje się w walce z zepsutym i bezlitosnym światem sądów, korupcji i układów. Dzieło Falka zasługuje na liczne pochwały. Dokładnie opracowany scenariusz zaskakuje pomysłowością i wzrusza czasem do łez. Pomimo filozoficznego wyrazu film ma bardzo prostą fabułę, która ma jeden główny cel: doprowadzić do refleksji widzów nad swoim życiem. Moim zdaniem cel ten jest osiągnięty dzięki realizmowi fabuły, która zachwyca i jednocześnie skłania nas, abyśmy czasem stanęli w naszym zabieganym życiu i spojrzeli na nie z miejsca obserwatora. Pomoże nam to przypomnieć sobie o naszych prawdziwych ideałach, które kiedyś chcieliśmy osiągnąć, ale zapomnieliśmy o nich w wirze codziennego życia. Jest to jeden z nielicznych filmów, których aktorstwo mnie zadowala. Główny aktor, Andrzej Chyra, wczuł się w swoją rolę i przez cały film wręcz emanuje skrajnymi emocjami. Jest realistyczny do tego stopnia, że z czasem zastanawiałam się, czy nie jest to historia wzięta prosto z życia sfilmowana ukrytą kamerą. Reżyseria i zdjęcia są godne pochwały. Twórcy filmu przedstawili fabułę w interesujący sposób. Cała historia ma miejsce w szarym codziennym życiu w podupadłym biednym miasteczku. Jest przedstawiona w szarych i ciemnych kolorach w zimowym nieprzyjaznym krajobrazie. Jednak widz ma cały czas świadomość, że ten smutny, zdegenerowany świat jest momentami lepszy i weselszy. Aby go ujrzeć w nowym optymistycznym świetle, główny bohater musi na niego spojrzeć pod innym kątem i zrozumieć go. Film jest prawdziwym dziełem kina. Jego doskonałość uhonorowano licznymi nagrodami na festiwalu filmów Gdyni, m.in. za scenariusz, zdjęcia oraz aktorstwo. Sądzę, że warto go obejrzeć choćby ze względu na ciekawą fabułę. Wartościowe jest również jego przesłanie, które jest ponadczasowe: wszyscy ludzie są tacy sami, nikt się nie wyróżnia. To my tworzymy pozory inności i odrębności. Film udowadnia nam również, że cuda się zdarzają. Musimy je jednak umieć dostrzec, bo czasem mogą być bardzo małe i łatwo je można przeoczyć.