Recenzja filmu

Skarb narodów: Księga tajemnic (2007)

Wybierając "Skarb Narodów: Księga Tajemnic" z dość ubogiego repertuaru kinowego, nie miałem wielkich nadziei na intrygujące widowisko. Ponieważ znam pierwszą część tego kasowego przeboju, oczekiwałem więc jedynie odmóżdżającej akcji i ładnych efektów specjalnych. Poniekąd film mnie nie zawiódł, bo akcja była szybka i liniowa, jednak nie spodziewałem się głupoty aż na tak wielką skalę. Druga część przedstawia czasy po odnalezieniu przez Benjamina Franklina Gatesa legendarnego skarbu templariuszy. Sam znalazca może nareszcie cieszyć się dobrą sławą swojej rodziny. Jednak... nie na długo, ponieważ na światło dzienne wychodzą informacje, jakoby przodek naszego bohatera był zamieszany w zamach na życie Abrahama Lincolna. Naturalnie Ben nie może pozwolić na ponowne okrycie hańbą swego nazwiska, wyrusza więc w podróż w celu udowodnienia niewinności swojego prapradziadka. Jak to bywa w sequelach kasiastych filmów, otrzymaliśmy od twórców dokładną kopię pierwszej części. Wiele scen można było wprost skojarzyć z prototypem, tak jakby w ten sam szablon scenarzyści wpisali podobne sytuacje. Mieliśmy wielki skarb do znalezienia, czarny charakter ganiający z bronią za głównym bohaterem, włamania do ważnych rządowych budynków, liczne poświęcenia na rzecz towarzyszy bohaterskiego Nicolasa Cage'a, nawet nowy romans. Marności scenariusza nie uratował nawet istny panteon gwiazd. Praktycznie wszystkie znaczące role zostały obsadzone znanymi, a czasem nawet zasłużonymi osobistościami. Możemy zobaczyć Diane Kruger, Nicolasa Cage'a, Jona Voighta i Justina Barthę, czyli starą gwardię, którą w drugiej części uzupełniają Helen Mirren i Ed Harris. Cała grupa wyrównała poziom, niestety niski. Z tej przeraźliwej słabizny wybija się tylko Mirren, która w roli matki Cage'a wypada całkiem nieźle. Strona emocjonalna bohaterów została najbardziej zaniedbana, nie widzimy bowiem choćby jednej ciekawej pod tym względem sceny. Każdy z bohaterów pozostaje cały czas tak samo nieciekawy i pusty. Nie pomagają wątki romantyczne (ich kryzysy też), ponieważ są tak samo mało wiarygodne, jak i cała fabuła. Humor jest również zlepkiem kilku średnio śmiesznych żarcików. "Skarb Narodów: Księga Tajemnic" nie jest utworem godnym uwagi, a tym bardziej nie zasługuje na poświęcenie mu dwóch cennych godzin życia.