Recenzja wyd. DVD filmu

Tamara (2005)

Niedawno obejrzałem film "Tamara". Sądząc po opiniach internautów, nie mogłem spodziewać się wielkiego kina. Niemniej jednak film pozytywnie mnie zaskoczył. Przede wszystkim spełnił swoje główne zadanie, a mianowicie okazał się dobrym slasherem, o jaki w dzisiejszych czasach naprawdę trudno. Fabuła nie jest oryginalna, ale w tego typu filmach nie stanowi to istotnego elementu. Tamara jest nieśmiałą i nielubianą przez rówieśników uczennicą liceum, którzy co chwile sobie z niej żartują. Fakt, że podoba jej się nauczyciel od angielskiego wykorzystują do kolejnego "niewinnego" kawału. Tym razem jednak sytuacja wymyka się spod kontroli i dziewczyna ginie. Tamara, z pomocą doświadczenia w dziedzinie czarnej magii, następnego dnia przychodzi do szkoły. Odmieniona zewnętrznie i wewnętrznie pragnie krwawej zemsty... Przez pierwsze trzydzieści minut filmu obserwujemy podręcznikowy przykład psychicznego znęcania się grupy nad jedną osobą. Dobry pomysł i wykonanie psuje jednak jeden mały, lecz znaczący szczegół: Tamara mimo wszystko wygląda za ładnie, co nie pokrywa się z zamierzeniem umiejscowienia jej jako szkolnej brzyduli. Po odrodzeniu się, Tamara zmienia się z szarej myszki w śliczną, pewną siebie dziewczynę, która po szkole przechadza się w krótkiej spódniczce i bluzce z głębokim dekoltem, co jeszcze bardziej uwydatnia jej nowe wdzięki. Metamorfoza nie nastąpiła jednak tylko w sferze zewnętrznej, ale Tamara przede wszystkim zmieniła się pod względem psychologicznym. Jak się można domyślić, ta nowa Tamara dała twórcom pole do popisu. Może nie jest ona żeńskim wcieleniem Jasona czy Meyersa, ale do sprawy podchodzi równie poważnie. Spodobał mi się jej oryginalny sposób karania swoich kolegów. Nie zawsze jest bezpośrednia, a mecz stara się wygrać już przed pierwszym gwizdkiem. Przykładem jest scena samookaleczenia się jednego z chłopaków, który na oczach wszystkich uczniów odcina sobie ucho i język. Ten krótki fragment niczym z prawdziwych filmów gore zrobił na mnie największe wrażenie. Później Tamara trochę zmniejsza tempo, a w efekcie końcowym horror przeradza się w melodramat. Jeżeli rozpatrywać film tylko i wyłącznie w kategorii horroru, to niestety wypada on blado. Jeremy Haft postawił raczej na efekty specjalne niż atmosferę grozy. Bądź co bądź robią one wrażenie, ale czego się bać? - nie wiem. Widząc obok filmu napis horror, wiem tylko, że bać się powinienem. Ale to na szczęście jedyna wada "Tamary". Przejdźmy do obsady. Bez Jenny Dewan ten film by się nie udał. Udowodniła, że nie tylko potrafi tańczyć ("Step Up"), ale i grać, i to tak znaczącą rolę. Można powiedzieć, że w filmie zagrała dwie całkiem różne postaci. Bardzo dobrze wcieliła się w rolę zamkniętej w sobie nastolatki. Cały efekt psuł tylko wspomniany przeze mnie wcześniej wygląd, ale tu pretensje mogę mieć jedynie do charakteryzatorów. Natomiast jej druga rola to prawdziwy majstersztyk. Tutaj już postarali się wszyscy. Jej piękny wygląd, ruchy i niesamowita wiarygodność zrobiły na mnie piorunujące wrażenie. Pokazała temperament i wspaniały talent. Bez wątpienia rola życia. Całkowicie przyćmiła pozostałych, o których grze w efekcie mogę powiedzieć, że była jedynie przeciętna. "Tamara" niewątpliwie jest przeznaczona dla dużej liczby odbiorców. Film nie zmuszający do refleksji, a z góry podpisany pod rozrywkowym kinem. Zawsze jednak znajdą się tacy, którzy zarzucą błędy w scenariuszu i słabe wykonanie. Mnie natomiast jak najbardziej przypadł do gustu. Idealny na rozładowanie stresu i oderwanie się rzeczywistości.