Recenzja filmu

8 części prawdy (2008)

Na film wybrałem się, można powiedzieć, przez przypadek. Zaintrygowała mnie obsada. Obecność takich nazwisk jak Weaver, Hurt czy Whitaker robi swoje. Sam pomysł również wydawał się dobry. Przedstawienie zamachu na prezydenta USA z ośmiu różnych perspektyw - to musi być "coś" - pomyślałem. Jednak nie jest. Już od początku dzieło wydaje się bardzo schematyczne. Prezydent przyjeżdża, zamierza przemówić, jednak pada postrzelony. To dopiero początek całej historii. Przed nami obejrzenie jej z perspektywy kilku osób - zaczynając od ludzi przypadkowych, poprzez samego prezydenta, kończąc na terrorystach. Mimo określonego schematu, nadal wydaje się ciekawe i intrygujące. "8 części prawdy" to obraz, który mamy odkrywać stopniowo, dowiadując się wszystkiego po trochu. Istna układanka. Jednak czy ciekawa? Oglądanie tych samych scen kilka razy może stać się ciężkostrawne. I tak się rzeczywiście dzieje. Po obejrzeniu historii z perspektywy drugiej osoby - miałem ochotę wyjść z kina. Zatrzymała mnie tylko myśl, że jednak "coś" się stanie oraz wszechobecna akcja. Bo właśnie akcja jest tym, co działa na plus całego dzieła. Jednak nic nie zaskoczyło. Wszystko kończy się happy endem. Źli terroryści przegrywają, dobry prezydent i jego wierni "towarzysze" wygrywają. Oklepane i idiotyczne. Travis miał pomysł na stworzenie czegoś intrygującego i odkrywczego, który się nie udał. Za to powstał kolejny film z gatunku akcji, do tego przeciętny i nużący. Tylko dla fanów sensacji, których nie przeraża oglądanie podobnych scen kilka(naście) razy. Tak więc, zasiądź w fotelu, "wyłącz" szare komórki i oglądaj. Film oceniam 4/10 - spodziewałem się czegoś więcej.