Recenzja filmu

Django (2012)

Nie przepadam za westernami, ale nowy filmTarantinopostanowiłem obejrzeć. Obawiałem się, że będzie głupi, lub nudny, jak inne filmy z tego gatunku, które miałem okazje zobaczyć. Okazało się, że byłem w ogromnym błędzie."Django"wywarł na mnie ogromne, pozytywne wrażenie i dostarczył mi świetniej zabawy przez ponad dwie godziny.

Najbardziej obawiałem się scenariusza, który okazał się arcydziełem. Film rozgrywa się 2 lata przed wojną secesyjną i opowiada historię ciemnoskórego niewolnika, którego drogi krzyżują się z niemieckim łowcą głów. Bohater przyłącza się do niego i razem wyruszają w poszukiwaniu bandytów. Okazuje się, że murzyn został brutalnie rozdzielony ze swoją żoną i pragnie ją odszukać. Łowca nagród z Niemiec postanawia mu pomóc w osiągnięciu celu. Rozpoczyna się ich wspólna przygoda, w trakcie której Django (główny bohater - ciemnoskóry niewolnik) dowiaduje się, że jest człowiekiem jak każdy inny i należy mu się szacunek, oraz, że ma prawo do życia i nikt nie może mu go odebrać. W poszukiwaniu żony niewolnika, przyjaciele trafiają przed dom Calvina Candie, u którego przebywa poszukiwana. Dr King Schultz (łowca z Niemiec), postanawia odwrócić uwagę Candiego od celu ich wizyty, udając chęć wykupienia jednego z jego niewolników. Jednak prawdę odkrywa czarnoskóry lokaj bogacza, co bezpośrednio wpływa na bieg wydarzeń i burzy cały plan ułożony przez partnerów. Tarantinozasługuje na gorące brawa zarówno za scenariusz, jak i za reżyserię, gdyż wykonał kawał dobrej roboty i kolejny raz udowodnił, że jego wyobraźnia oraz talent reżyserski to studnie bez dna, z których powinien czerpać jak najwięcej i jak najczęściej.

Film pod względem technicznym to cacuszko. Zapierające dech w piersiach krajobrazy, pięknie uchwycone przez kamerę sterowaną rękami Roberta Richardsona, wspaniała scenografia, rzucająca się w oczy dbałość o szczegóły, zwinny montaż, fascynujące efekty dźwiękowe i pierwszorzędna charakteryzacja, sprawiły, że film jest piękny. Jedyne, co mi się nie podoba, to muzyka.Tarantinoz pewnością mógł sobie pozwolić na zatrudnienie profesjonalnego kompozytora i nie wiem dlaczego tego nie zrobił, tylko podłożył pod film zlepek różnych piosenek, bo wtedy, z pewnością film dostarczałby jeszcze silniejszych emocji.

Jednak najmocniejszą stroną filmu jest pierwszorzędna obsada.Tarantinonie bawił się w castingi i obsadził twarze z pierwszych pozycji aktorskich rankingów. Obsadzony w roli tytułowej roliJamie Foxxsprawdza się perfekcyjnie, zarówno jako zastraszony sługus, jak i nieustraszony mściciel i wybawca uciśnionych, którym jego postać staje się pod koniec filmu.Leonardo DiCapriostworzył świetną kreację, psychopatycznego i żądnego krwi właściciela potężnego kompleksu rolnego, który nienawidzi murzynów i okazuje to, jak najczęściej tylko może. Świetnie gra równieżSamuel L. Jackson,który już nikogo nie musi przekonywać, że jest genialny, ale mimo wszystko wciąż to robi. Jednak prawdziwą wisienką na aktorskim torcie jest grający niemieckiego łowcę głów,Christoph Waltz. Aktor ten, kolejny raz udowodnił, że żadna postać nie jest dla niego przeszkodą i nie dziwię się, że za rolę w filmie został uhonorowany Złotym Globem, nagrodą BAFTA i (już drugim) Oskarem.Waltzjest mistrzem i chyba nikogo, kto obejrzał ten film, nie trzeba o tym przekonywać.

"Django" to film, który zachwyca pod każdym względem. Polecam go każdemu, nawet tym, co nie przepadają za westernami, gdyż mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że dostarczy on niezapomnianych emocji i dobrej zabawy każdemu, nawet najbardziej wymagającemu widzowi.