Recenzja filmu

Ostatni dom po lewej (2009)

"Ostatni dom po lewej" to nowa wersja filmu z 1972 roku pod tytułem "Ostatni dom na lewo", który to był jednym z pierwszych obrazów Wesa Cravena. Thriller ten w tamtych latach szokował brutalnością i był zakazany w wielu państwach. Amerykanie, jak to mają w zwyczaju, postanowili odkopać ten film i zarobić trochę pieniędzy. Wyszli z założenia, że od 1972 roku minęło sporo lat, obraz się zestarzał i prawie nikt o nim już nie pamięta. A nam, widzom, nie pozostało nic innego, jak obejrzeć i przekonać się, czy remake mało znanego greckiego reżysera Dennisa Iliadisa zwyczajnie "daje radę". Fabułą wygląda tak: dwie nastoletnie dziewczyny - Mari (Sara Paxton) i Paige (Martha MacIsaac) poznają niepozornego i dziwnie zachowującego się chłopaka o imieniu Justin (Spencer Treat Clark). Skuszone tym, że Justin posiada w motelu w którym przebywa spore ilości marihuany, postanawiają razem z nim tam pojechać. Niestety, w tym motelu przebywają też poszukiwani przez policję mordercy: Krug (Garret Dillahunt), Sadie (Riki Lindhome) i Francis (Aaron Paul), którzy są spokrewnieni z Justinem. Aby pozbyć się świadków, muszą zabić dziewczyny. Udaje im sie częściowo, ponieważ Mari, zgwałcona i postrzelona, jakimś cudem uchodzi z życiem. Tymczasem Krug i jego paczka, myśląc, że obie dziewczyny są martwe, postanawiają przeczekać burzliwą noc w napotkanym przez nich domu, które zamieszkuje sympatyczne małżeństwo: Emma (Monica Potter) i John (Tony Goldwyn). Na nieszczęście zbirów, są oni rodzicami Mari... Treść filmu może nie jest nadzwyczajna, ale "Ostatni dom po lewej" rozkręca się w momencie, gdy rodzice Mari dowiadują się, kim są ich goście. Wtedy zaczyna się akcja, która maksymalnie przyciąga widza do ekranu. Oczywiście, w naszych czasach obraz ten nie szokuje już tak bardzo. Przecież chociażby wszystkie części "Piły", czy "Hostelu" mają tej brutalności o wiele więcej. Tak więc osoby liczące na nie wiadomo jaki hardkor, mogą się przeliczyć. Co nie zmienia faktu, że scena wybuchającej głowy w mikrofalówce jest dosyć mocna... Jest też pokazana scena gwałtu, więc nie jest to seans odpowiedni dla dzieciaków. Aktorstwo stoi na dobrym poziomie. Przekonujący są zarówno mordercy, jak i małżeństwo postanawiające ukarać ich za krzywdę córki. Wyszło realistycznie. Udźwiękowienie w filmie mi się podobało, jest po prostu bardzo dobre. Dodaje klimat i sprawia przyjemność w trakcie oglądania. Brawa dla osób odpowiedzialnych za muzykę, która jest idealnie dopasowana. Scenografia jest zwyczajna, akurat w tej kwestii film nie wyróżnia się niczym szczególnym. Aczkolwiek domek letni na odludziu był fajny. Krajobrazy są przy tym przyjemne dla oka. "Ostatni dom po lewej" to dobrze wykonany remake, z odpowiednią dawką brutalności. Film porusza też ważny problem. Stawia nas przed pytaniem, jak daleko bylibyśmy się w stanie posunąć, gdybyśmy  mieli ukarać osoby, które skrzywdziłyby naszych bliskich? Czy potrafilibyśmy uczynić to, co najgorsze, ale w naszym odczuciu sprawiedliwe? Film pokazuje, że w przypływie emocji - pewnie tak. Dlatego za temat podejmowany przez "Ostatni dom...", a także dlatego, że jest to dobrze wykonany thriller, przy którym czas szybko leci.