Wbrew pozorom, które sugeruje tytuł jest to bardzo gorzki film. (Tytuł nawiązuje do bulimicznych skłonności jednej z bohaterek która nocami objada się słodyczami i wymiotuje). Mamy tutaj typową angielską rodzinę należącą do klasy średniej (raczej jej dolnych warstw) oraz jej nabliższe ototczenie - borykają się z codziennymi problemami znanymi każdemu z nas, żyją nadzieją że isntnieje jakiś sposób wyrwania się z tego środowiska, życia, nudy... ale autor filmu bezlitośnie obnaża tutaj jałowość tych marzeń, ich oderwanie od rzeczywistości.Jak każdy film Leigh'a nie brakuje tutaj krytyki społecznej i politycznej post - tacherowskiej Anglii.

bulimycznych sklonnosci ? przeciez ona miała anoreksje - może i nocą opychała się słodyczami ale odrazu je zwracała.

anorektycy powstrzymują się od przyjmowania pokarmów... Natomiast osoby chore na bulimię często miewają 'okresy żarłoczności', a potem stosują środki, które pozwalają im uniknąć przybrania na wadze (m.in. prowokują wymioty...).
pomyliłeś/aś bulimię z anorteksją, zayec nie...

pozdro

no coz... czlowiek uczy sie przez cale zycie ;)

to prawda ;)
A przy okazji: oglądałeś komentowany tutaj film? Zastanawiam się czy warto zarezerwować na niego ten czas, który powinnam przeznaczyć egzamin, który się zbliża :/ Byłabym wdzięczna, gdybyś podzielił się ze mną Twoją opinią na temat filmu.

poprawka (bo wcięło mi m.in. część zdania): przeznaczyć na naukę do egzaminu, ktory się zbliza ...

oczywiście że widziałem ten film. Nie znam za bardzo twórczości tego reżysera ale film uważam za dobry i interesujący. Z pozoru oczywiste, powszednie sytuacje, normalne życie normalnej rodziny. Jeśli zwykła codzienność staje się tematem filmu nabiera ona odrazu innych cech, widz zaczyna być podejżliwy doszukując się w tym czegoś większego... tu też tak może być, ale chyba nie to było zamierzeniem rezysera. Dorzucił sporą dawkę groteski, której nie zauważamy na codzien a która ciągle nam towarzyszy.
Kawałek najprawdizwszego życia bez nadmiernego moralizowania i niepotrzebnego intelektualizmu. Tego doszukuje sie w tym filmie, a wydaje mi sie ze nie latwo zrobic film w taki sposob.

A ja się tylko zastanawiam, kto był tak inteligentny/wrażliwy, że
zaklasyfikował film ów jako komedię...

To co Timothy Spall wyczyniał to było mistrzostwo, dawno się tak nie uśmiałem, co nie zmienia faktu ze filmu nie powinno się klasyfikować jako komedii.

Wiele filmów Mike'a Leigh oscyluje na granicy dramatu i komedii, własnie dlatego jego twórczość określa się jako słodko-gorzką. Więc zakwalifikowanie tego filmu jako komedii nie jest wynikiem błędu, czy czyjegoś braku inteligencji, tylko wynika ze specyficznego stylu tego reżysera ;)

gdyby tylko papież Franciszek znał filmy Mike'a Leigh, może udałoby się prowadzić Kościołowi bardziej wiarygodną kampanię nt. 'nadrzędnej roli rodziny we współczesnym świecie'....