Chaplin rozlicza się z postacią trampa: będący reliktem minionej epoki Calvero marzy o powrocie na scenę. Przy okazji, jak przystało na chaplinowskiego bohatera, ratuje z opresji młodą damę, która dzięki jego wsparciu zostaje prima balleriną londyńskiego baletu. Słodko-gorzka baśń o przemijaniu, ale i o nadejściu "nowego". Nie jest to Charlie u szczytu swych możliwości, ale też nie okłamujmy się - wraz z odejściem kina niemego nigdy już nie wzniósł się na prawdziwe wyżyny. "Światła rampy" mogą drażnić swą naiwnością i dużą ilością zawartego tu patosu, nie zapominajmy jednak, że jest to niejako część konwencji - włóczęga w meloniku miał za zadanie przede wszystkim zmuszać do myślenia i - co chyba jeszcze bardziej istotne - krzepić. Aktorsko i realizacyjnie - pierwsza liga, choć już w owych latach ograniczenie akcji do wnętrz (akcja umiejscowiona w Londynie, zdjęcia - Kalifornia) mogło uchodzić za mocno archaiczne posunięcie. W momencie premiery publika i spora część krytyki pozostały "oziębłe", dzisiaj można spojrzeć na pozycję świeżym okiem: tak wygląda testament jednego z pierwszych prawdziwie wielkich twórców kina. Kaligraficzny niemalże charakter pisma świadczy o klasie, nie o twórczym wypaleniu. Choć tym akurat, którzy poszukiwać będą salw śmiechu, doradzić należałoby raczej przełożenie seansu na kolejny wieczór.