Ciekawe spostrzeżenia i na pewno wartościowy temat, który niestety zagubił się pośród plebejskich krzyków. Szanuję za nawiązania do Dukaja i Lema.

"If you understand '2001' completely, we failed. We wanted to raise far more questions than we
answered."
Chyba esencja i esencjonalne zdanie dla odbioru całego dzieła. Nic dziwnego, że wygłosił je sam autor i twórca.

Mimo, że roi się od sensownych i wartościowych spostrzeżeń. Jest wiele szczegółowych analiz, nie tylko całego dzieła ale i pojedynczych sekwencji, motywów. To niektórym umyka fakt, że najcenniejsze, najbardziej stymulujące wyobraźnie i kluczowe dla całego dzieła jest to co niedopowiedziane.
Monolit, w którym zaklęta jest cała treść płynąca z filmu, monolit, który jest metaforą wszystkiego.
Kubrick jedynie po przez doprowadzenie formy i wizualnej strony filmu do PERFEKCJI, mógł sobie pozwolić na przekazanie tak istotnych, abstrakcyjnych, ostatecznych i najważniejszych rozważań na temat ludzkości i wszechświata. W konsekwencji czego dzieło jest skończone pod względem formy jak i treści.

Myślę też, że sprowadzanie i zrównywanie monolitu z pozaziemską cywilizacją jest pójściem na skróty i zbyt bezpośrednią interpretacją.
Upatrywałbym w nim czegoś w rodzaju impulsu, przypadku, czegoś nieopisanego, ewolucyjnego żartu, którego człowiek jest skutkiem ubocznym. Jakby nie interpretować, to na pewno jest to najbardziej enigmatyczny symbol w historii kina, sztuki...

"To niektórym umyka fakt, że najcenniejsze, najbardziej stymulujące wyobraźnie i kluczowe dla całego dzieła jest to co niedopowiedziane. "
Jak najbardziej, właściwie, to dosłownie każdą scenę można rozumieć na tyle sposobów ilu ludzi chodzi po Ziemi. I co więcej, od każdej takiej interpretacji możemy wyprowadzić całkowicie nowy punkt widzenia na resztę filmu, przez co jest on tak niesamowicie trudny do "ogarnięcia" umysłem. Z całą pewnością tematu nie da się wyczerpać w kilku zdaniach, czy też nawet podczas tygodniowej dyskusji (a sam film trwa niecałe 2,5 godziny).
Jednakże przedstawiając swoją interpretację, zwyczajnie mam taki nawyk, aby rozkładać wszystko na części pierwsze i opisywać na tyle dokładnie, na ile to możliwe (co częściej, aczkolwiek też i nie zawsze, pozwala uniknąć większych nieporozumień). To, co pisałem wcześniej, to zwyczajnie głębsza analiza moich pierwszych przemyśleń, czy też "naturalnego" odbioru filmu (czyli tego, który narzuca mi się per se).

"Upatrywałbym w nim czegoś w rodzaju impulsu, przypadku, czegoś nieopisanego, ewolucyjnego żartu, którego człowiek jest skutkiem ubocznym."
Bardzo ciekawe, podoba mi się ta interpretacja. Oczywiście należałoby jednak dokładniej zdefiniować implikacje płynące z tego założenia, bo jak pisałem- rzutuje to na resztę filmu.
Jeśli faktycznie nie brać Monolit dosłownie jako obiekt materialny, jaką postać/rolę można by mu przypisać podczas odkrycia na Księżycu i misji Discovery? Jeśli uznamy, że była to np. jakaś pozornie nieistotna mutacja genetyczna (rzeczony "żart"), założyłbym, że w takim razie wszelkie nieudane próby zbadania Monolitu po upływie 4 mln. lat są symbolem naszych ciągłych starań zrozumienia własnego pochodzenia, poszukiwania właśnie tej pierwotnej mutacji, która mogłaby dać nam odpowiedź na pytanie "skąd bierze się inteligencja" i "czy odnajdziemy kiedyś inteligencję pozaziemską". Oczywiście nie może przy tym umknąć uwadze fakt, jak ostatecznie niewiele się dowiadujemy, po wielu próbach zbadania Monolitu nie wiedząc o nim więcej, niż ludzie pierwotni gładzący po nim rękoma, całkowicie zagubieni w ignorancji.
Idąc dalej tym torem można założyć, że transformacja Dave'a ma symbolizować pewien skok ewolucyjny, tj. gdy już ostatecznie uda nam się uzyskać odpowiedź na to pytanie ("czym my właściwie jesteśmy"), rozpocznie się całkowicie nowy etap naszej egzystencji, narodzimy się na nowo jako cywilizacja, uświadomieni, ale wciąż stawiający więcej pytań, niż kiedykolwiek moglibyśmy na nie uzyskać pożądanych odpowiedzi (jak dzieci). Być może ostatecznie jest to nieskończony cykl, gdyż Wszechświat rządzący się- prawdopodobnie- jakimiś prostymi, elementarnymi zasadami, jest jednocześnie całkowicie nieograniczony, niedający się poznać w pełni, ale nigdy nie wprowadzi nas w stagnację- możemy się zbliżać do nieskończoności, ale nigdy jej nie osiągniemy (ponownie mógłbym przywołać Dukaja, który problem Komputera Ostatecznego rozwiązał Inkluzjami, czyli wszechświatami kieszonkowymi o innych stałych fizycznych, które dają jeszcze większe możliwości obliczeniowe).

"Kubrick jedynie po przez doprowadzenie formy i wizualnej strony filmu do PERFEKCJI"
I co najgenialniejsze, nawet ta forma samą sobą wyraża więcej niż jakiekolwiek słowa kiedykolwiek byłyby w stanie.
Odbiegając od tematu (ale nawiązując do owej "perfekcji"), pozwolę sobie wtrącić, że wczoraj udałem się do kina studyjnego, aby w końcu zobaczyć "Odyseję..." na wielkim ekranie i muszę stwierdzić, że ubolewam, iż żadne większe kino nie zdecydowało się uwzględnić jej w repertuarze chociaż i na 3 dni (pisałem maile i dzwoniłem w tej sprawie- zawsze warto spróbować, choć szansa nikła-, ale nikt mnie nie wziął na poważnie...). Bez odpowiedniego sprzętu to naprawdę nie to, na ekranie monitora film wygląda o rząd wielkości lepiej, poza tym kino nie było w pełni przygotowane do wszystkich utworów klasycznych (w "Nad pięknym, modrym Dunajem" pojawiły się jakieś zakłócone dźwięki przez przestarzałe nagłośnienie, wszystko to rujnowało). Ale przynajmniej pierwszy raz miałem okazję zobaczyć czyjąś reakcję na żywo zaraz po zakończeniu seansu- napisy końcowe były już w połowie, a wszyscy siedzieli oniemieli i nie wiedzieli co z sobą zrobić :D .

"Szanuję za nawiązania do Dukaja i Lema."
Gdzie tego ostatniego można by w kontekście "Odysei..." przywoływać bez końca, jego literatura naprawdę zmienia sposób odbioru wszelkich utworów SF. Jak to pewien krytyk zatytułował swoją recenzję "Powrotu z Gwiazd": "Co się Lemowi nie śniło?"- co świetnie oddaje jego twórczość, bo mało miejsca do popisu pozostawił próbującym go naśladować pisarzom ;-) .

I jeszcze tak dodam dla sprostowania- swojego pierwszego posta w pełni (nie po omacku) przeczytałem dopiero troszkę później, nie zdając sobie sprawy z tak licznych błędów (głównie w kopiowanym tekście, w którego przypadku tylko upewniałem się, czy to faktycznie to, czego szukam), a FW nie przyjmował edycji, prawdopodobnie już zablokowanej, więc przepraszam za te niedogodności.

"Jak najbardziej, właściwie, to dosłownie każdą scenę można rozumieć na tyle sposobów ilu ludzi chodzi po Ziemi."
Dokładnie tak. Niemniej każda z interpretacji posiada wspólny mianownik, który jasno wskazuje, że Kubrick w Odysei, chciał dotknąć spraw absolutu, chciał zadać pytania natury egzystencjalnej.

"Jeśli faktycznie nie brać Monolit dosłownie jako obiekt materialny, jaką postać/rolę można by mu przypisać podczas odkrycia na Księżycu i misji Discovery?"
Próbuje logicznie w nim upatrywać chęci poznania wszechświata przez człowieka. Coś co ciągle pcha go do przodu, czegoś czego nie jesteśmy w stanie pojąć, odpowiedzi na nasze pytania, albo pytań, na które nie potrafimy odpowiedzieć.
Oczywiście nie ma co ukrywać, że chęć poznania obcej cywilizacji jest z tym wszystkim powiązana. Dochodzimy do momentu, gdzie odpowiedzi na pewne pytania, generują kolejne dziesiątki pytań.

Odnośnie formy, to swego czasu doszedłem do wniosku, że jej nieskazitelność, monumentalizm pozwala Space Odyssey zahipnotyzować i odbierać ją podświadomie, całkowicie poddając się rozmyślaniom i definiowaniu treści.

Co do pokazów, które miały mieć miejsce od 14 listopada. To za bardzo nie wiem o co chodzi. U mnie w mieście chyba nie było ani jednego pokazu. Praktycznie nie można znaleźć informacji na ten temat... Internet milczy, a założę się, że znalazłoby się sporo osób, które by poszły na ten film.

A jeżeli chodzi o Lema i jego dzieła, to w swoim największym dziele ośmieszył ówczesne wyobrażenia ludzkości o obcej cywilizacji. Podkreślił tym samym, że ludzie na tę chwilę nie są gotowi na podbój kosmosu, bo szukają w nim "siebie", swojego odbicia, czegoś co można przyrównać do naszego pojmowania rzeczywistości. Zaś we wszechświecie czekają na nas tajemnice podobne do Solaris, które nijak możemy pojąć.

" jej nieskazitelność, monumentalizm pozwala Space Odyssey zahipnotyzować i odbierać ją podświadomie, całkowicie poddając się rozmyślaniom i definiowaniu treści."
O to to. Choć film pozostawia bardzo wiele do myślenia i dyskusji po seansie, w jego trakcie wcale nie angażuje świadomości tak bardzo, lecz wywołuje bardziej podświadome doznania, które pozwalają widzowi płynąć z prądem, którego kierunek zależny jest już od jego własnych doświadczeń.

"Internet milczy, a założę się, że znalazłoby się sporo osób, które by poszły na ten film."
Sam zupełnie przypadkiem trafiłem na info. o ponownej premierze, prawdę mówiąc to ślepym trafem. Na seansie w kinie Żak w Gdańsku wraz ze mną było 10 osób. Gdyby wydarzenie faktycznie było nagłośnione, zapewne można by liczyć na szerszą widownię.

"A jeżeli chodzi o Lema i jego dzieła, to w swoim największym dziele ośmieszył ówczesne wyobrażenia ludzkości o obcej cywilizacji."
I nie tylko w Solarisie, który w dużej mierze starał się przedstawić również inne problemy, natury czysto psychologicznej. Stało się po prostu tak, że jest on najbardziej rozpoznawalny z całej jego twórczości, ale IMHO nie jest to akurat utwór najlepszy, choć oczywiście uważam, że ciągle wybitny.
Znacznie bardziej skupił się na tym problemie w "Głosie Pana", którego jedynym tematem była faktyczna próba rozszyfrowania obcej wiadomości w postaci strumienia neutrinów. Nie mamy tu bezpośredniego kontaktu z obcą istotą, więc nasza bezradność co prawda nie rzuca się tak bardzo w oczy, ale mimo to pokazuje, że nawet, gdybyśmy otrzymali wiadomość nadaną celowo tak, abyśmy byli w stanie ją zrozumieć, to wciąż miewalibyśmy wątpliwości, czy nie jest może ona nawet pochodzenia naturalnego.
Z resztą, właściwości tej transmisji to coś, co również można by podciągnąć pod symbolikę Monolitu (żabi skrzek). Chciałem tu przytoczyć fragment, ale nie mogę tak na szybko znaleźć wersji w pdf-ie, a ręczne przepisywanie mi się nie uśmiecha (choć, jeśli będę musiał, to w końcu to zrobię).
Z drugiej strony, Lem potrafił być i optymistą (umiarkowanym) w tych sprawach. Np. w "Edenie" kontakt z obcą cywilizacją się udał, lecz jedynie w postaci topornej konwersacji z jednym przedstawicielem- ale było to możliwe. Natomiast w "Fiasku", które to moim zdaniem zasługuje na szczególne wyróżnienie (koniec kariery, w którym wykazał już absolutną pełnię swojego mistrzowskiego opanowania pióra, i przesycił utwór mową techniczną, co osobiście uwielbiam), ukazał też inną stronę takiego kontaktu, jeszcze odrobinę bardziej optymistyczną- ale tylko pozornie, gdyż ostatecznie utwór skończył się (jak wskazuje tytuł) tragicznie-, lecz jako barierę przedstawił zwyczajne różnice kulturowe, które takim błahym problemem- jak by się mogło wydawać- nie były.
Więcej, nawet w "Powrocie z Gwiazd" mamy głównego bohatera, który absolutnie nie jest w stanie znaleźć wspólnego języka z innymi ludźmi (dzieli ich ponad 150 lat rozwoju cywilizacyjnego) i udaje mu się jedynie normalnie "rozmawiać" z maszynami, ponieważ te posiadają pewną bardzo szczególną cechę- niczemu się nie dziwią ;-) . Pomyślmy teraz jak niemożliwe byłoby nawiązanie jakiegokolwiek sensownego kontaktu z ludźmi żyjącymi 4 mln lat w przyszłości- a teraz podstawmy za to zupełnie obcą cywilizację. Wnioski nasuwają się same.

"bo szukają w nim "siebie", swojego odbicia, czegoś co można przyrównać do naszego pojmowania rzeczywistości."
Tak właściwie to- jak daleko pamięcią sięgam- chyba H.G. Wells był pierwszym pisarzem SF, który wyśmiał takie poglądy ludzkości w "Wojnie Światów", gdzie wyraźnie przedstawił rozbieżność między naszymi oczekiwaniami, a rzeczywistością (która współczesnemu czytelnikowi z drugiej strony wcale taka straszna ani dziwna wydawać się już nie będzie):

"Myślę, że wszyscy spodziewali się ujrzeć wydobywającego się z walca człowieka,
być może niezupełnie podobnego do ziemskich ludzi, ale przecież człowieka.
Przynajmniej ja się tego spodziewałem. Tymczasem w głębi tej czerni ujrzałem jakieś
ruchy, jakieś wciąż bliższe i bliższe, nakładające się szare falowania, następnie dwie
połyskujące tarcze, jakby ogromne oczy. Potem z wnętrza wysunęło się coś na kształt
szarego węża grubości zwykłej laski i poczęło wić się w powietrzu wprost ku nam. Po
chwili za pierwszym wężem ukazał się następny.
Wstrząsnął mną nagły dreszcz. Jakaś kobieta za mną krzyknęła głośno. Na wpół
odwrócony, ze wzrokiem wciąż utkwionym w walcu, skąd wytryskały następne macki,
począłem przepychać się dalej od skraju jamy. Widziałem wyraźniej, jak zdumienie
malujące się na twarzach otaczających mnie ludzi zmieniało się w przerażenie. Zewsząd
słychać było niezrozumiałe okrzyki. Tłum zaczął się cofać. Patrzyłem, jak sprzedawca
wspina się ź pośpiechem po zboczu jamy, nagle spostrzegłem, że jestem
sam, a po przeciwnej stronie jamy tłum, ze Stentem na czele, uchodzi co sił w
pole. Znów spojrzałem na walec i porwał mnie nieokiełznany strach. Stałem skamieniały i
patrzyłem.
Z walca powoli, z trudem, wydobywało się duże, wielkości niedźwiedzia,
szare kuliste cielsko. Wychynęło z otworu i zalśniło w promieniach słońca jak
wilgotna skóra. Fara wielkich ciemnych oczu wpatrywała się we mnie przenikliwie.
Cielsko było owalne i, można by rzec, miało twarz. Poniżej oczu widniał otwór gębowy,
wąska szrama bez warg, drgająca bezustanku, sapiąca, ociekająca śliną. Całe ciało
dyszało i pulsowało konwulsyjnie. Cienkim mackowatym ramieniem trzymało się
krawędzi walca, podczas gdy druga macka bujała w powietrzu.
Ktoś, kto nigdy nie widział żywych Marsjan, z trudem tylko może wyobrazić sobie
niezwykłe obrzydzenie, jakie budził ich wygląd. Zwłaszcza drgające nieustannie usta
wygięte w kształt litery V, z obwisłą ku przodowi górną wargą, brak łuków brwiowych,
brak podbródka pod klinowatą wargą dolną, wężowe macki, głośne i pośpieszne sapanie
wywołane-obcą im atmosferą ziemską, wyraźna trudność w poruszaniu się
spowodowana silniejszym niż na Marsie przyciąganiem, a przede wszystkim
niesamowita wprost przenikliwość ogromnych oczu - widok ten przyprawiał nieomal o
mdłości. W ich oleistej brunatnej skórze było coś gąbczastego, w niezręcznej celowości
powolnych ruchów - coś niewypowiedzianie potwornego. Już pierwsze z nimi zetknięcie,
pierwszy rzut oka napełnił mnie wstrętem i przerażeniem."

Podepne sie, bo jedna rzecz mnie nurtuje: skad wiemy, ze to dziecko, ktore widzielismy na koniec naprawde istnieje? Moze to tylko metafora, pokazujaca ze Bowman przeksztalcil sie nowy byt, ktory dopiero odkrywa swoje mozliwosci - a najprosciej to pokazac wlasnie za pomoca symbolu - dziecka (czy raczej embrionu).
Ciekawa dyskusja, jak znajde chwile czasu to postaram sie wlaczyc, bo mam zupelnie inny punkt widzenia na wiekszosc spraw tutaj poruszonych.

Ja próbuję tłumaczyć sobie dziecko, właśnie jako nowa świadomość Bowmana. Świadomość, którą zyskujemy po śmierci? Jeżeli patrząc przez pryzmat religii, to może to być nawiązanie do reinkarnacji, do duszy człowieka, która jest stała, niezmienna, dlatego przyjmuję postać noworodka. Być może Kubrick chciał na pewnej płaszczyźnie zasugerować istnienie właśnie tego nieopisanego pierwiastka, który posiada każdy z nas(w religiach nazywana duszą)?

Często pojawia się interpretacja mówiąca o narodzinach "nowego" człowieka, doskonalszego. W końcu na przestrzeni całego filmu jesteśmy świadkami ewolucji człowieka od prymitywnej małpy, do istot przemierzających kosmos. Być może to wielkie dziecko(czy raczej embrion) to kolejne(ostateczne) stadium ewolucji człowieka? Jest wiele interpretacji, mnie osobiście wprowadza ono w zakłopotanie i odbieram je jako niezwykle ciekawą wizualnie puentę, która przez swój surrealizm i ogrom jest niezwykle enigmatyczna i frapująca.

Faktycznie, najbardziej intrygujące jest pojawienie się płodu. Odebrałam go - tak jak chyba większość - jako duszę Dave'a, która czeka na to, aż wejdzie w ciało nowo narodzonego. Uznałam, że tym sposobem bohater wrócił na Ziemię. W zasadzie podstawą mojego wyobrażenia o tym filmie jest czysta opowieść fantastyczno-naukowa. Traktuję monolity jako wynalazki obcej cywilizacji, a ich funkcje to m.in.: bramy do tuneli czasoprzestrzennych, odbiorniki/nośniki/nadajniki informacji. Monument - ukazujący moce istot pozaziemskich - jest spoiwem, który najbardziej pasuje mi do fabuły i sensownie łączy wszystkie trzy incydenty. Natomiast tajemnicza scena z pokojem podsunęła mi myśl, że Dave spotkał się z obcymi i resztę swojego życia spędził na nieznanej planecie.

Oczywiście nie spłyciłam filmu, tylko nakreśliłam własne podłoże, na którym mogę spokojnie dokonywać przeróżnych przemyśleń. Bo obraz rzeczywiście porusza wiele pytań, na które wciąż nie znamy odpowiedzi. Dlatego ta produkcja "zmusza" nas do rozważań o tematyce egzystencjalnej, czy pozazmysłowej. "Każe" nam się zatrzymać na chwilę, w tym naszym rozbieganym życiu, i zastanowić się nad tym, co jest tak naprawdę ważne. Więc podróż Dave'a w tunelu czasoprzestrzennym, jak najbardziej można odbierać jako symbolikę wędrówki do wnętrza siebie, o czym wspomniał autor tematu. W związku z tym, scenę z pokojem można rozumieć jako szukanie samego siebie, oraz w ostateczności uzyskanie wewnętrznej harmonii (widząc bohatera na łóżku, odniosłam wrażenie, że jest on pogodzony ze swoim życiem). Monolit może wyrażać ludzkie pragnienia dotyczące poznania wielu tajemnic świata - które obecnie wprawiają nas w osłupienie, czy spore zakłopotanie - a przede wszystkim na zrozumieniu sensu istnienia. Zapoznałam się ze spostrzeżeniem mówiącym o tym, że płód może symbolizować zjednoczenie się ze Wszechświatem. Przyznam, że spodobała mi się ta opinia, ponieważ podczas seansu widok embrionu dryfującego w przestrzeni kosmicznej, wywołał we mnie pewien spokój, a wręcz miłość do wszelkiego istnienia. Ogólnie staram się szanować życie każdej istoty i boli mnie to, gdy widzę krzywdy wyrządzane czy to człowiekowi, czy zwierzęciu. Bo życie naprawdę cudem jest i powinniśmy je respektować.

post dla koneserów

Dzięki za ten post, szukałam go w tym bajzlu.

Ja to widzę inaczej. Im więcej czytam takich obfitych, rozpasanych wręcz interpretacji (a w sieci ich nie brak), tym bardziej mam wrażenie, że na siłę szukamy dla Monolitu jakiegoś „imienia”, staramy się go jakoś przyporządkować. Bo skoro jest, to na pewno musi mieć jakieś zastosowanie. My ludzie tak mamy, że nie umiemy egzystować obok czegoś, czego nie zaszufladkowaliśmy, nie skatalogowaliśmy. Jeśli coś jest obok nas – nawet milczące, nieruchome na wieczność, pozbawione koloru i kształtu (czyli nie posiadające jakichkolwiek cech własnych) to staramy się nadać mu choćby jedną cechę, przypisać rolę – żebyśmy mogli to wreszcie skatalogować, przyporządkować do naszego świata. Co ciekawe, najczęściej przypisujemy role boską.

Tak już mamy. Tak postępujemy. Przykładem jest Stonehenge. Może to miał być artystyczny ogród samotnego ekscentryka, który zmarł nagle i nie zrealizował swojej architektonicznej wizji? Nie wiadomo. Ale zdążyliśmy już nadać temu rolę kosmiczną. Jeśli czegoś nie znamy, nie potrafimy założyć, że to cos banalnego, nieznaczącego. Zakładamy, że jest darem od bogów, lub innej, oczywiście obowiązkowo bardziej rozwiniętej cywilizacji. A przecież mamy do czynienia z kawałkiem litego kamienia, który dryfuje i nic poza tym. Wszelka wartość, została mu dodana przez nas. Dodana.

Tak bardzo chcemy, żeby monolit cos znaczył.

A nie naszła was taka myśl, że to nie monolit zmienił te małpy? Że to one same się zmieniły w obliczu czegoś nieznanego? W dalszej części filmu ludzie też przeszli w obliczu monolitu przemianę sami z siebie – to nie on ich zmienił, to oni sami się zmienili sądząc, że o to powoduje. Psychologia znalazła wiele dowodów na to, ze tak właśnie się zmieniamy. Nie coś nas zmienia, lecz my się zmieniamy w obliczu czegoś, nawet nieruchomego, monolitycznego. Potrafimy się zmienić w obliczu kamienia (sądząc, że ten kamień coś ze sobą niesie).

Ludzie tym się wyróżniają we wszechświecie, że widząc cokolwiek nieznanego, zaczynają zadawać pytanie: „Dlaczego?”. Zadają je, dopóki nie usłyszą odpowiedzi. Ale kamień milczy, nie odpowiada – więc sami udzielają sobie tej odpowiedzi. Bo najważniejsze, aby padła odpowiedź. Milczenie nas zabija.

Monolit, jako lajtmotiv spina fabułę „2001”. Ale czy faktycznie ma znaczenie? A może odwraca naszą uwagę od czegoś? Absorbuje obserwatora na tyle, że widz musi, naprawdę musi nadać mu znaczenie, nadać jakieś „imię”, znaleźć dla monolitu jakieś zastosowanie. Bo nie umiemy egzystować obok czegoś, czego nie skatalogowaliśmy. Jesteśmy rzeźbiarzami. Z litego kamienia wykujemy, co tylko chcemy. I dopiero wtedy odzyskujemy spokój.

Bardzo ciekawe spostrzeżenia. Aż żal, że nie można dać kciuka w górę.

To moja ulubiona interpretacja <3

Film jest dość mierny i niemiłosiernie "nadęty". Oczywiście na efekty specjalne w tych czasach należy się plus. Tak samo za realistyczną próbę pokazania statków kosmicznych ze sztuczną grawitacją. Za muzykę też należy się plusik - tyle, że Wagnerowi :D
Właściwie są to dwa filmy w jednym. Nowelka ze zbuntowanym komputerem jest nawet niezła. Natomiast ta cała otoczka z "Monilitami", to nadęty bzdet. Kto czytał Lema ten doskonale zrozumie całą naiwność takiego pomysłu. Niby jakaś cywilizacja, która jeszcze nie osiągnęła Najwyższej Fazie Rozwoju je poumieszczała???

Sorki, nie Wagnerowi tylko Straussowi plusik za muzykę :)

Długi post ale warto przeczytać. :)

Wielkie dzięki. Otworzyłeś mi oczy na wiele szczegółów, których nie rozumiałem, a nawet uznałem za zbędne. Pozdrawiam serdecznie.

Albo po prostu narodziny życia. Statek kosmiczny wygląda jak plemnik, zetknięcie się kapsuły i monolitu to moment zapłodnienia. Wędrówka przez tunel to droga komórki jajowej do powstania życia dziecka. Potem oglądamy zjawiska które kształtują nowego obywatela świata. Formowanie się dziecka jest zestawione z formowaniem się wszechświata. Później diamenty formują wg. praw natury wygląd. Krajobraz planety to nasza Ziemia na którą już dorodny płód przygotowuje się nadejść. Pokój to symboliczne narodziny wraz z zetknięciem ręki starca z czarnym protopadłościanem czyli z pochwą matki. Nowe dziecko jakiejś anonimowej rodziny ostatecznie narodziło się na naszej planecie.

napisaliście tu tyle, że ciężko to łyknąć ukradkiem w pracy :)

od siebie dodam tylko tyle, że specjalnie interpretować Odysei nie trzeba, wystarczy poznać książkową wersję i z filmu ulotni się trochę tajemnicy i zabraknie okazji do wielu nadinterpretacji ;)

Historia opowiedziana w filmie jest dosyć prosta, nawiązania oczywiste. Film zmusza do refleksji i technicznie jest przy tym arcydziełem pod każdym względem. Efekty specjalne, gra aktorska, muzyka czy zdjęcia - wszystko zasługuje na 10 więc jeśli ktoś wystawia tu 3 to jest po prostu ignorantem.

Ten film trzeba oglądać w skupieniu, samemu, przed dużym telewizorem i w dobrych słuchawkach. Trzeba to przeżyć, a nie tylko obejrzeć. Takie filmy odbiera się emocjami i dlatego nikt nie łyknie Odysei oglądając ją jednym okiem znad telefonu, z dzieckiem biegającym po salonie.

To piękny, mądry, niesamowicie zrealizowany film, któremu bliżej do sztuki niż blockbustera przeznaczonego dla zażeracza popcornu. Albo ktoś to rozumie i ocenia wysoko, albo odbija się od ściany 'nudny film o niczym' i wystawia 3.