też właśnie dokładnie tak to odebrałam!

Również podpisuję się pod Twoją opinią, mam podobne odczucia. Współczuję głównie Kate, która dostrzega fasadowość tej miłości, a tym samym całego swojego życia.

Witam.
Zgadzam się z Tobą, że zabieg reżysera nie sugerujący jednoznacznie, który z bohaterów ma rację, jest jak najbardziej słuszny. Dzięki temu, czyni to ten obraz uniwersalnym i ponadczasowym. Głównymi bohaterami mogłyby być osoby w każdym wieku, płci i niezależnie od czasów w których toczyłaby się akcja. Uważam również, że to nie miłość/czy jej brak zadecydowała o rozłamie w związku. Geoff kochał Kate, miłością której nauczył się przez te 45 lat, ale jednak kochał. Najważniejsza (szczególnie dla Kate) była prawda i szczerość. Ciężko żyć, w przekonaniu że jest się substytutem innej kobiety. Gdyby Geoff jeszcze przed ślubem opowiedział Kate o Katyi i o całej tragicznej historii, ich życie mogłoby wyglądać całkowicie inaczej. Dzieci zamiast psów, wspomnienia, zdjęcia, czy nawet pierwszy taniec. Mam dziwne przeczucie, że piosenkę The Platters też wybrał Geoff, bo przypominała mu Katyę.
Pozdrawiam serdecznie.

Rewelacja, tylko tyle można powiedzieć. Film ,który trzyma w napięciu do ostatniej sekundy i wywołuje burzliwą dyskusję po zapaleniu się świateł. Reżyser powinien być wniebowzięty.Na dodatek świetne zdjęcia,dobre kino smakujące jak dobry ale niekoniecznie wykwintny posiłek. A opinie ? Ilu widzów tyle opinii :) i to jest najfajniejsze w tej całej historii zwanej kinem :) .
Ja żeby nie być bez zdania, też bym się wkurzył jakbym się dowiedział że pełniłem role zastępczą przez 45 lat. Całe życie głównych bohaterów , było jednym wielkim kompromisem między tym co Geoff oczekiwał od życia a co otrzymywał w zastępstwie... to nie mogło się dla nich dobrze skończyć , jak już tylko Kate to wszystko sobie uświadomiła. Dobre kino,nic dodać nic ując, pozdrawiam miłośników takich filmów!

Reżyserowi sporo brakuje do emerytury, ale autorowi opowiadania, na podstawie którego nakręcono ten film - nie. I tu jest dla mnie pies pogrzebany, tzn. w samej opowieści, pachnącej miłym bo miłym ale szelestem papieru do pisania. Słusznie plusujesz grę aktorską (Rampling duuużo lepsza) i psychologię postaci, mnie jednak zniesmaczyły dwie "papierowe" sprawy, tak istotne dla tej opowieści. Pierwsza - punkt wyjścia jest co najmniej dziwaczny - z lodowca szwajcarskiego wychynęła (chyba z powodu globalnego ocieplenia, co też mnie dobija dokumentnie!) zaginiona prawie pół wieku temu kochanka głównego bohatera, do tego będąca z nim w ciąży. Matko Boska, głupiej już nie można było? Druga, wypływająca z pierwszej - postacie, dziarscy staruszkowie, rozpamiętują - każde na swój sposób - życie z perspektywy owej wyłonionej, a jako że są wykształceni i z angielska ułożeni, tylko dąsają się (ona) i gonią jak sztubak za przeszłością - on. Zwrotów scenariuszowych nie stwierdzono. Jakże mądrzej o damsko męskich sprawach mówił np. Zanussi ("Za ścianą", "Życie rodzinne"). Dla mnie film jest przeciętny, mało wiarygodny. Mimo wszystko warto go obejrzeć, choćby dla kunsztu aktorskiego.