Po tym filmie chyba nie da się ochłonąć. to zdecydowanie jeden z najlepszych filmów Miistrza, ścisła czołówka. Jeden seans nie wystarcza, aby całkowicie go pojąć, ale garść słów zapisać już można.
Absolutne mistrzostwo w żonglerce filmowymi konwencjami. Mamy oto film surrealistyczny, więzienny, cyberpunk, kryminał, melodramat (?!) i elementy grozy, a w pewnym momencie dochodzi też paradokument. Oczywiście daleko tu do postmodernizmu tarantinowskiego. Film ten wychodzi daleko poza ramu gatunkowe i nie ma takiej możliwości, aby go jednoznacznie sklasyfikować. Po prostu Miike.
Ta żonglerka jest całkowicie podporządkowana treści i fabule. Fabuła nietypowa, budowa scenariusza dosyć eksperymentalna. Mamy sporo celowych powtórzeń, balans między rzeczywistością i zwidami, między teraźniejszością a przeszłością i cholera go wie między czym jeszcze. Naprawdę nie wiem, a to co już napisałem - to wciąż za mało.
Taka a nie inna budowa jest z kolei podporządkowana treści. Widz otrzymuje jedną wielką zagadkę, puzzle. Film jest wielopoziomowy, wielopłaszczyznowy. Mamy niezły przekrój tematyczny - jak to Miike - i sporo materiału do analizy.
Jest bardzo stylowo, tajemniczo, mrocznie, psychodelicznie, trochę erotycznie. Dużo eksperymentów z formą, zdjęcia zachwycają. Powalająca scenografia, mistrzowskie kadrowanie, nietypowa narracja. Odjechana muzyka idealnie nastrajająca widza. Galeria świetnie zarysowanych (głównie popieprzonych) postaci i bardzo dobrze przez aktorów zagranych.
Wszystko zostało bardzo dokładnie przemyślane, nie ma ani jednej zbędnej sekundy, a każda scena jest wielce istotna. Pełno symboliki i groteski, chwilami garść makabry walącej widza prosto w ryj. Film oniryczny, filozoficzny, metafizyczny, niemało w nim PIĘKNA. Reżyseria na medal. MIISTRZ W WIELKIEJ FORMIE!

10/10