Oglądając ten film miałam wrażenie, że główny bohater pierwszego dnia swojej zemsty jedyne czego pragnie to chęć poszatkowania zabójcy i gwałciciela jego 8 letniej córki. Z czasem jednak bohater zaczynał powątpiewać w swoje czyny, mimo że całe społeczeństwo, włącznie z policją, trzymało jego stronę. Film odpowiada na pytanie, czy zemsta przyniesie ukojenie? Jeśli tak, czy będzie ono długotrwałe, czy raczej stanie się ulotnym poczuciem satysfakcji? Film mnie bardzo poruszył z wielu względów. W pewnym momencie zaczynałam współczuć katowanemu zwyrodnialcowi, aby po chwili jeszcze bardziej się upewniać w przekonaniu, że to co spotyka nalezy mu się w stu procentach. Ojciec zabitej, człowiek spokojny i łagodny z natury w odpowiednich okolicznościach staje się bardziej okrutny niż sam oprawca. Zadaje wciąż nowe cierpienia i tortury mordercy sam pogrążając sie w rozpaczliwym obłędzie. Jednak z drugiej strony idąc po lesie i mijając gnijące truchło sarny zdaje mu się współczuć i przykrywa je gałęźmi i pniakami, aby nie patrzeć na rozkładające się zwłoki. Nie stracił swojego człowieczeństwa, empatii, wrażliwości, nadal jest tym samym człowiekiem, w którym jednak uruchomiły się najbardziej skryte i mroczne pokłady człowieczeństwa. Z filmu wynika, że każdy z nas jest zdolny do straszliwej zbrodni w imie tego co kocha i jest mu najdroższe na ziemi, tu - jego mała córeczka. Przykra jednak jest scena z niegojącymi się ranami córki, która się przywidziała ojcu. Choćby nie wiem jak bardzo mścił się za wyrządzone jej cierpienie niczego na dalszą metę nie wskóra, bo żal i smutek po utracie córki będzie ciągle taki sam, bez względu na to, co zrobi z jej oprawcą. Należy zadać pytanie, czy warto? Do jakich granic można się posunąć? czy oddać sprawiedliwość w ręce prawa i państwa? Może jednak osobista zemsta, wyrafinowana i okrutna będzie lepsza nauczką dla pedofila? Warto obejrzeć, choć ja chyba łyknę meliski ;)