Oglądałem ten film pierwszy raz jako nastolatek, pod koniec lat siedemdziesiątych, gdy ABBA wciąż była "na fali", w kinie w małej nadmorskiej miejscowości, w której byłem na wakacjach. Bardzo mi się wtedy spodobał i jak dziecko (którym przecież byłem :)) współczułem nieszczęsnemu reporterowi, który ciągle albo spóźniał się na spotkania z zespołem, albo był wyrzucany przez ochroniarza, i ogromnie ucieszyłem się, kiedy na końcu filmu mu się udało. Stąd też pewnie na fali tej radości ogromnie zachwyciła mnie i utkwiła w pamięci końcowa scena z piosenką "Thank you for the music".
Jednak oglądany po latach ten film rozczarowuje. Widać, jak fabuła jest - za przeproszeniem - bardziej szczątkowa i naciągana niż w pornosie. Kolejne sceny z udziałem reportera - ani nie śmieszne, ani nie trzymające w napięciu (a mogłyby być takie i takie, eksploatując na różny sposób temat, co mu się tym razem nie uda) - służą tylko jako "zapchajdziura", która ma stanowić pretekst do zaprezentowania kolejnych piosenek ABBY wykonywanych na koncertach. I tu szkopuł, bo większość z tych piosenek stanowią utwory nieco mniej znane i w sumie nie tak melodyjne i porywające jak największe hity zespołu. Tak więc i w sferze muzycznej film pozostawia nieco do życzenia.
Daję 5 gwiazdek, bo to jednak ABBA. Gdyby nie to, film sam w sobie zasługiwałby na nie więcej niż 3.