Filmy biograficzne często ograniczają się do opowieści o jednym momencie/etapie życia swojego bohatera. Przemawiają za tym nie tylko względy racjonalne; przełomowym chwilom łatwo przeciwstawić osobowość postaci, ale też ekonomiczne; unika się dłużyzny i niepotrzebnego przegadania.
Nie dziwi więc że twórcy filmu o prezydencie Salvadorze Allende zdecydowali się na wybór ostatniego epizodu jego życia - ataku na pałac prezydencki podczas puczu w 1973 roku.
Niestety to nie chwała i odwaga, której Allende odmówić nie można uczyniłaby film wartościowym ale sposób jego wykonania i interesujący koncept. Zabrakło pomysłu jak zagospodarować oblężenie budynku żeby przez półtorej godziny widz nie musiał oglądać obrazu i gry aktorskiej nasyconej napięciem w tym samym jednakowym stopniu. Rozumiem intencję rozciągnięcia w czasie upadku Salvadora Allende, aby ukazać całą godność i bohaterskość z jaką odchodziła ikona obozu postępu i sprawiedliwości społecznej ale granica naiwności zostaje przekroczona nie jeden raz.

Nie mniej jednak nie jest to całkiem nieudana próba. Odtwórca głównej roli Daniel Munoz, w wąskich granicach jakie wyznacza mu scenariusz, stara się stanąć na wysokości zadania. Swoją grą zapewnia maksymalnie możliwy poziom autentyczności i szczerości.

Żałuję że tak niewiele osób w Polsce obejrzało ten film. Mam nadzieję, że z czasem to się zmieni.
Osoby, które miałyby ochotę poczytać moje teksty/recenzje zapraszam na www.loix.pl