Amarcord
1973
Mój ukochany film. Widziałem go już wiele razy i wciąż wracam. Osobliwe połączenie nostalgii i krytycznego dystansu czyni "Amarcord" dziełem fascynującym w swej niejednoznaczności. Fellini stworzył bowiem sugestywną opowieść o dojrzewaniu na przenikniętej faszyzmem prowincji, gdzie marzenia (często bardzo prozaiczne, wstydliwe, żenujące wręcz) mieszają się z przygniatającą realnością opresji. Reżyser nie ma litości dla swoich rodaków - ukazuje ich jako ogłupionych ideologią, niedojrzałych (kategoria vitellonizmu - "wiecznego chłopięctwa" - powraca zresztą w innych jego dziełach), ogarniętych fantazjami o potędze (seksualnej, politycznej). W kraju nad Wisłą brzmi to niebezpiecznie znajomo. PS: Maria Kornatowska, autorka monografii poświęconej Felliniemu, słusznie zauważa podobieństwo "Pamiętam" (bo to właśnie w lokalnym dialekcie znaczy "Amarcord") do "Sklepów cynamonowych" Schulza, gdzie również zaobserwować można wizję na poły magicznego, a na poły nieznośnie przyziemnego świata. Ach!
czytaj dalej
