Nie wiem, czy mieliście tak samo, ale ja go doceniłam po dłuższym momencie zastanowienia. W
trakcie seansu nie odczuwałam jakichś specjalnie wyjątkowych emocji. Ot, prosta historia rodziny
mieszkającej na zwykłym amerykańskim przedmieściu. Gość znudzony swoją pracą, perfekcyjną
żoną oraz zbuntowaną córką nastolatką odkrywa pewnego dnia, że ma dość swojego banalnego
życia. Postanawia zmienić siebie, swój styl życia. Przestać zastanawiać się, co wypada, a zacząć
w końcu naprawdę żyć. Trywialne? Ale czyż nie prawdziwe?

W filmie mamy wiele portretów na pierwszy rzut oka przeciętnych. Bo w ilu to filmach mieliśmy już
zaniedbywaną żonę, która po kilku komplementach decydowała się na małżeńską zdradę? A
nastolatka z kompleksami zazdrosna o swoją piękną przyjaciółkę? Jest też chłopak z problemami,
który nie potrafi się odnaleźć w społeczeństwie oraz jego despotyczny ojciec, terroryzujących
swoją rodzinę. Może nie w sposób dosłowny, ale z pewnością obciążając ich psychikę. Jest w
końcu szkolna piękność, tykająca hormonami bomba, będąca bodźcem dla głównego bohatera,
która ostatecznie okazuje się być zagubiona w świecie ciągłego konsumpcjonizmu i przytłoczona
swoją urodą.

Człowiek spędza te dwie godziny przed telewizorem i wraz z pojawieniem się napisów końcowych
czuje pustkę. Dociera do niego, że to mógł być film równie dobrze o nim samym. O jego sąsiadach,
o jego przyjaciołach. W filmie roi się od zwyczajowych scen, które po czasie nabierają większego
wyrazu, widz zaczyna dostrzegać w nich estetyzm i owe piękno. To naprawdę świetne kino.
Pozwala zrozumieć, jak niezwykłe jest ludzkie życie, jak często ludzie nie dostrzegają go, nie
rozumieją, co zrobić, żeby żyć, a nie je po prostu przeżyć. Niesamowite...

Wiem, że to, co napisałam może jest niespójne i nie oddałam do końca tego, co myślę, ale samo
wspomnienie o filmie wywołuje już we mnie wiele emocji.