I znów thriller bawiący się pamięcią, wspomnieniami. I znów twórcy próbują na siłę skomplikować historię, jednocześnie nie mając za grosz wyobraźni, jak to wszystko pokazać na ekranie.
Oto mamy rodziną tragedię z odległej przeszłości (o której jednak nie przestają gadać): niejasna śmierć rodziców. Mamy ich córkę, policjantkę nadaktywną seksualnie i fizycznie, nie stroniącą od kieliszka. Do tego jest partner jej ojca, którą ją wychował i cała ferajna jej partnerów. To wszystko poznajemy w boleśnie drętwy sposób w ciągu pierwszych dwudziestu minut. I jest to wystarczające do rozpracowania sprawcy (nawet tylko czytając ten opis). Co prawda w części środkowej twórcy trochę pomieszali i drgnęła u mnie nadzieja, że może jednak to ktoś innych. Niestety nadzieja szybko zaczęła ginąć i pozostało mi liczyć na niebanalny motyw. Rzecz jasna okazał się banalny.
Cała ta historia z "amnezją" zupełnie niczemu nie służy. Dlaczego nie chciano zrobić porządnego dreszczowca o policjantce, której znajomi giną? Czemu wprowadzać jakieś udziwnienia, z którymi nie potrafią sobie twórcy poradzić? Podstawowy bowiem problem tego filmu to brak wyobraźni. Wszystko tutaj jest wręcz prostackie. Brakuje jakiejkolwiek finezji. Kilka ciekawych pomysłów ginie w powodzi banału.
Podobnie jak przy "Złodzieju życia" doznałem bolesnego rozczarowania. A przez chwilę (za sprawą Andy Garcii i Lelanda Orsera) myślałem, że będzie lepiej.