Świetny film! Oniryczny klimat wprost wylewa się z ekranu i miesza w naszej głowie do tego stopnia, że zaczynałem czuć się bardzo niekomfortowo i depresyjnie jednak w dobrym tego słowa znaczeniu. Napięcie budowane jest bardzo umiejętnie z każdym krokiem głównej bohaterki coraz bardziej brakowało mi tlenu, by w końcu na jednej z finałowych scen w rytm muzyki Moderata odebrało mi go całkowicie. Cóż to była za scena i muzyka! Na stałe zapisała się jako jedna z moich ulubionych.

Klimat jaki udało się stworzyć Garlandowi jest bardzo nieoczywisty i tym bardziej podziwiam reżysera, że udało mu się wywołać u mnie niepokój i przerażenie. Wśród tęczowych kolorów i pięknych kwiatków przewijają się sceny rodem z Resident Evil. Gdyby ktoś mi powiedział, że piękne majestatyczne widoki mogą wywoływać takie napięcie to bym się pukał w głowę.

Jest to film tak nietypowy i niekonwencjonalny, połączony z tylu gatunków, że moim pragnieniem, jest teraz ujrzeć całkiem odrębne spin-offy w tym świecie. Można z tego zrobić świetny survival horror, można zrobić jakiś film o biologicznym spisku jakiejś tajnej organizacji coś a'la Resident. Można zrobić również coś w stylu, że strefa X objęła większość planety i ludzkość zaczyna walkę o przetrwanie. Dostosowują się do nowych panujących warunków, walczą z mutacjami, szukają antidotum, odpowiedzi na rozmaite pytania (może serial) etc. Wiem, że trochę popłynąłem na mojej wyobraźni ale naprawdę jestem pełen podziwu dla Garlanda, że nie zniszczył tego pomysłu i stworzył tak solidne podwaliny na przyszłość.

Film nie zadaje może wyszukanych i trudnych pytań ale to dobrze! Dostaliśmy dzieło czysto teoretyczne co sprawia, że jest bardziej tajemnicze i w zasadzie pytające w stylu - "co było przed wielkim wybuchem?" Otóż nie można pytać o to co było przed wielkim wybuchem ponieważ nie istniał wtedy czas więc nie było „przed” czy „po”. Tak samu tu nie możemy zakładać, że musimy znać odpowiedź na wszystkie pytania. Nauka i natura na każdym kroku uczy nas pokory i przypomina, że nie znaczymy tak dużo, jak byśmy chcieli.

Obraz przedstawiony jest z bardzo oryginalnego i ciekawego punktu widzenia. Wydaje mi się, że każda w miarę rozsądna osoba rozmyślała nad takim obrotem sprawy i zastanawiała się, a może tak jak ja stawała się coraz bardziej pewna, że ludzie i ich życie to wynik losowych zdarzeń na które nie mamy zupełnie żadnego wpływu. Człowiek omylnie zakłada, że we wszystkim musi być jakiś plan, cel, wszystko musi mieć znaczenie. Nie dostrzegamy tego, że wszystko co robimy to następstwo losowych zdarzeń a film świetnie nam to ukazuje - „kosmita” niczego nie niszczy on zwyczajnie wszystko zmienia, mutuje. To, że urodziliśmy się w danym kraju to, że mamy takie DNA i takich rodziców a nie innych, to że wybierzemy taką szkołę na to wszystko nie mamy żadnego wpływu. To rezultat losowo otrzymanego DNA, wcześniejszych decyzji oraz przypadkowych doświadczeń na naszej drodze które sprawiają, że podejmiemy taką a nie inną decyzję.

Strefa X to wrzechświat który nieustannie się rozszerza a nasza ewolucja to metafora permanentnie mutującego DNA w pigułce.

To najlepszy moment aby obejrzeć teraz Stalkera z którym tak długo zwlekałem