Nigdy nie rozumiałem do końca działań Larsa i jego stosunku do kobiet. Z jednej strony dał Emily Watson, Bjork i Nicole Kidman wspaniały materiał do zagrania, ale zawsze doszczętnie umęczał swe kobiety. Poniżał, gwałcił, bił, niejednokrotnie uśmiercał. W Antychryście zrobił wreszcie to na co chyba mial ochotę od początku... Obszedł się z kobietą jak obchodzono się tysiące lat temu. To z kobietami utożsamia zło co wypowiada poprzez swoją bohaterkę. Ją też obarcza winą i wpędza w szaleństwo. Choć sugeruje, że mężczyzna też nie pozostaje bez winy.
Same koncepcje zawarte w tym filmie są kapitalne. Punkt wyjścia i późniejsza sugestia, zlo natury, okrutny biologizm, zwierzęcy seks i brutalność, temat pracy głównej bohaterki. Rewelacja. Jednak brak w tym klucza, czegoś więcej. Zmaganie się w własnymi lękami to jedno, ale co z publicznością? Olewamy ją?
Antychryst jest naprawdę okrutny, ale ociera się też o śmieszność. Naprawdę chciałem zachwycić się tym filmem, ale w scenie z lisem trudno było powstrzymać śmiech. Przemieszanie filmowych form horroru i psychodramy było całkiem dobrym pomysłem. Widać wplyw Scen z życia małżeńskiego Bergmana i Lśnienia Kubricka, ale jakoś za mało było przerażającej natury, powiązania tego z główna bohaterką. Nie wiem czemu, ale chciałem by natura zemściła się na mężczyźnie.
I skąd te głośne wybuchy śmiechu podczas seansu? Film przecież byl przerażliwie smutny mówiący o kobiecie popadającej w szaleństwo po tym jak zginął jej synek a to działo się na jej oczach, ale nie mogła przerwać rozkoszy... Nie rozumiem. Ta opinia jeżeli w ogóle nią jest jak zauważyliście nie jest zbyt składna. Film widziałem w czwartek, jest niedziela wieczór a ja wciąż nie wiem co o nim sądzić.