Jak wiadomo, Trier jest po przejściach i uważam, że z czysto egoistycznych pobudek postanowił pokazać widzowi swoje wizje, fobie, abyśmy poczuli się jak on. Specjalnie nas wdraża w życie pary bohaterów, aby sceny brutalne raziły nas pięciokrotnie silniej niż na przykład w hostelu, gdzie nie wiążemy się ani porównujemy z głównymi bohaterami. Trier to człowiek, o którym mówi się, że poważne depresje ma już za sobą, ja bym tu polemizowała............. Przede wszystkim jest tu pokazany przypadek kliniczny osoby chorej psychicznie oraz jej partnera, który momentami doznaje pierwszych objawów. Bo jak tu nie ześwirować przy świrze.......... Gdyby wypuścić podobne przypadki z kliniki, przestać ich szprycować prochami to mielibyśmy to samo - totalną masakrę. A powód niby główny tego, co się stało, to wcale nie powód, tylko katalizator, który sprawił, że z lekkiego świra stał się świr doskonały. Oby po tym filmie nasze małe świry nie przeszły transformacji, tyle w temacie... Nie oceniam, bo nie pochwalam tego filmu.