Gdyby ktoś mi puścił sam soundtrack z tego filmu to, spokojnie dałbym 10/10.
Niestety jednak. Ten niesamowity koncert, który na prawdę od strony muzycznej "chwyta za
serce" został doprawiony, a raczej "przeprawiony" (doprawia się bowiem aby podkreślić
smak, a nie go niszczyć i zabijać-tak się robi zupki chińskie, a nie filmy!) mnóstwem
wszelakiego rodzaju "gniotu", aby firmy produkujące chusteczki do nosa mogły się wzbogacić
(pewnie były jakieś konszachty:P) na wrażliwych mamach, które z pewnością zużyły przy
"Cudownym dziecku" przynajmniej po 1 paczce.
W moim odczuciu w tym filmie działo się wszystko za szybko.
Począwszy - od podrywu na dachu. Która dziewczyna (przypominam, że Lyla była trzeźwa)
pójdzie do łóżka z facetem, który siedzi na dachu i śpiewa do księżyca?! - powiedzmy, że
jeszcze ujdzie, ale na Boga, oni rozmawiali ze sobą niespełna minutę!!! (chyba)
-Poprzez wszelakie "wybryki owego tytułowego dziecka.
Znalazło ono bowiem całkiem całkiem miejsce do spania po paru godzinach włóczenia się po
NY (pamiętajmy, że Evan-August miał 10 lat).
Kiedy cudak wziął gitarę do ręki po raz pierwszy, to od razu umiał grać. I to jeszcze jak
(WOW),
wodził swoimi palcami po gryfie jak sam Slash, i to bez jakiegokolwiek fałszu, czy zgubienia
rytmu.
Tak samo z resztą ma się sprawa z grą na pianinie. Która istota nauczy się grać na tym
instrumencie w pół dnia? I żeby to było nauczenie się "do re mi fa sol la si do", albo "sto lat",
ale nie, bohater przysiadł się tylko do wielkich organów w Kościele (gry na takich organach
nawet wieloletni organiści uczą się całe życie) i zaczął "wywijać".
Nuty. Od zera do wielkich symfonii w parę chwil. Takiego przyspieszenia, to nie mają nawet
sportowe porsche.
W renomowanej szkole muzycznej zostaje przyjęty jako najmłodszy (tak to przynajmniej
wyglądało) uczeń pierwszego roku. Nie uważa na lekcjach i komponuje - jak się później okaże
- swoje wielkie dzieło. Pierwszy raz w dziejach szkoły na koncercie wystąpi "pierwszoroczniak"
(Oklaski). Ja rozumiem, że w tytule pojawia się słowo "cudowne", ale to nie jest film sci-fi,
tylko zwykły dramat o normalnych (w odniesieniu do masy) ludziach.
- Aż do takiej łzawej wisienki na koniec. Mamusia, tatuś i syneczek spotykają się w tym
gronie pierwszy raz akurat na koncercie na którym grali Lyla i wielki-mały August Rush, a
Louis akurat stojąc w korku przeleciał wzrokiem po plakacie promującym koncert i spostrzegł
tam imię swojej przelotnej, lecz trwałej miłości przed lat, którą szukał przez pół filmu.
(poproszę chusteczkę...) I KONIEC.(...jeszcze jedną...)
Aha. 1 punkt za rolę i wygląd Robina Williamsa - świetny 10 za muzykę(!!!) i -7 za ogół. W
sumie 4/10.
Ale PODKREŚLAM, że są to moje INDYWIDUALNE przemyślenia na temat tego filmu i
uszanuję opinię każdego, kto się z tym nie zgadza.
Jestem otwarty na wszelką krytykę i aprobatę co do recenzji(?).