naturalnie wszyscy czuliśmy, że z tym skafandrem to komiksowa brednia. Ale jednak mieszcząca się w ramach gatunku SF. Tony Stark najpierw miał problemy techniczne z jego skonstruowaniem, potem zaś ów skafander ("latająca zbroja, jednoosobowa superforteca dalekiego zasięgu") nie był całkiem bezawaryjny. Choć zatem cała fabuła nie miała nic wspólnego z realizmem, to był taki element jakby "życiowy". Mnie się to bardzo podobało.
Tutaj zaś udoskonalony skafander Tony'ego zabudowuje się na jego ciele i głowie na skinienie palca. Ba, Tony obdarowuje nim choćby Spidermana i to w locie. Nie wiem jak innym widzom, ale mnie taka całkowita już baśniowość w ramach komiksu - mniej odpowiada.

Superbohaterów jest tym razem po prostu zbyt wielu jak na jeden film! Na żadnym z nich kamera nie może się skupić, żaden z nich nie ma czasu by sobie naprawdę pograć. Tych złych jest mniej: w zasadzie Thanos i jego pomocnicy. I dlatego jedynie o Joshu Brolinie, któremu dano więcej czasu ekranowego, mogę powiedzieć, że on tu coś naprawdę próbuje grać. Moim zdaniem duża liczba bohaterów niekoniecznie przechodzi w jakość opowieści.

Autorzy nie pogrywają z widzami fair. Fair byłoby wtedy, gdyby reżyser jasno zawczasu pokazał: superbohater Numer 1 posiada supermoce A, B i C, zaś superbohater Numer 2 wyposażony jest w nadnaturalną moc D i E. Tutaj zaś w zasadzie w każdej chwili po każdym możemy się spodziewać wszystkiego. Co chwila jesteśmy zaskakiwani. Wynik każdej następnej walki może być absolutnie dowolny. Nie mówiąc już o Thanosie, który jest w stanie w dowolnej chwili zmieniać nawet otoczenie czasowe. Lekko irytujące.

Wizualnie efektowne, ładnie fotografowane.