Brian Flemming doznał oświecenia. Wszystko, czego nauczano go w domu i w szkółce niedzielnej, było wierutnym kłamstwem. Nie ma Boga Ojca z długą, siwą brodą. Tym bardziej wątpliwe jest istnienie Ducha Świętego (bo czym konkretnym właściwie on jest?). Ba! Niewykluczone, że również Jezus Chrystus, postać uznawana wszem i wobec za historyczną, może być tylko i wyłącznie literackim konstruktem. A więc to tylko jeszcze jeden bałwan, którego postawić można obok Zeusa, Marduka czy Amona? Kolejny BÓG, KTÓRY NIE ISTNIAŁ?!?

Takiego odkrycia nie można zatrzymywać dla tylko dla siebie, trzeba je wykrzyczeć światu! Flemming z żarliwością ateisty-neofity zabiera się za obalanie podstaw wiary chrześcijańskiej. Oficjalnym tematem jego dokumentu jest udowodnienie, że Jezus nie istniał. Postać tę stworzyli ideolodzy Kościoła Katolickiego, notabene pełnymi garściami czerpiąc przy tym z wcześniejszych mitologii. Czemu taką postać wykreowali? Nietrudno się domyślić. Atrakcyjne bóstwo zapewnia przysłowiowy "rząd dusz": zastępy wyznawców, którymi można sterować. Pomysł w istocie był strzałem w dziesiątkę. Kościół okazał się bardzo dochodowym interesem, trwającym nieprzerwanie od dwóch tysięcy lat.

Jako zadeklarowany przeciwnik katolicyzmu mogę tylko pogratulować reżyserowi odwagi (Ameryka jest krajem o wiele bardziej religijnym niż nasz i afiszowanie się z ateizmem nie jest tam mile widziane) i przyklasnąć podobnemu konceptowi. Niestety, mógł zostać ujęty w nieco bardziej kompetentny sposób. Mnogość faktów i ciekawych hipotez zostaje przedstawiona zbyt pośpiesznie i ogólnikowo, by film uzyskał tak ważną dla dokumentu siłę perswazyjną. Flemmingowi raczej nie uda się przekonać chrześcijan do swoich racji. Chciałbym wierzyć, że niektórych zmusi choćby do chwilowej refleksji, ale zdając sobie sprawę z intelektualnej stagnacji osób wierzących, nie mam podobnych złudzeń.

Właściwym tematem filmu okazuje się jednak coś innego, mianowicie dojrzewanie wątpiącego chrześcijanina do odrzucenia wiary. Stąd pospieszny rytm narracji, gorączkowe skakanie z tematu na temat. Reżyser chce jak najszybciej zwierzyć się ze wszystkich swoich przemyśleń (np. błyskotliwy wywód na temat sadomasochistycznej PASJI Mela Gibsona), wszystkich poczynionych przez siebie sensacyjnych odkryć. Ostatecznym etapem światopoglądowej przemiany staje się ATEISTYCZNY COMING OUT. Może w nieco naiwny sposób wyrażony, ale zarazem rozczulająco szczery. I niewątpliwie dający nam nadzieję na więcej publicznych apostazji. Skoro ta trudna sztuka udała się byłemu fundamentaliście, może uda się również naszym polskim wątpiącym katolikom? Gorąco ich do tego zachęcam.

Tak więc, choć THE GOD WHO WASN’T THERE nikogo z miejsca nie uczyni ateistą, ogląda się go z niekłamaną przyjemnością.